szerzej:
Ja ze swej strony obietnicy dotrzymałam. Chodziłam i górą i dołem, troszkę po ukosie, gdzie się dało, gdzie były jakiekolwiek ścieżki. Wspominałam miniony sezon. Co gdzie rosło i dlaczego? Co zawiodło. Z posypanego świeżym śniegiem pobocza dostrzegałam gdzieniegdzie suche gałęzie, odrobiny mchu, liście. Sumiennie omijałam porastające gdzie nie gdzie krzaczory. Byłam szczęśliwa z tego jakże innego od dotychczasowych spaceru, ponieważ, nie narażałam się na zaplątanie w kłujące jeżyny, nie musiałam machać rękami by odgarniać pchające się do oczu gałęzie. I w tak sielankowym spokoju po lesie jak krążownik krążyłam. Wszystko było do czasu. Aż nagle, na poboczu z daleka ujrzałam piękny rosnący pod rosochatą sosną rydz okazały. No to się po niego schyliłam- główne foto- zdrowy i nie robaczywy. Eko torba się przydała. Nie będę go w ręku niosła. Już z lasu wychodziłam, a tam dosłownie centymetry od ścieżki coś pomarańczowego, oprószonego śniegiem zauważyłąm. Następny rydz- nieco mniejszy, a dalej jeszcze trzy urosły. Wszystkie młodziutkie i zdrowe. Tak, że dzisiaj u mnie w domu znowu roznosił się cudny grzybowy aromat. Ja słowa dotrzymałam- trzymałam się ścieżek, a las mnie całkowicie zaskoczył- bo przy nich piękne rydze posadowił. Spacer, powietrze, cisza, znowu grzyby- było wprost cudownie. Gdyby ktoś teraz się obudził- powiedział by- jaki śnieg?- no bo po nim nie ma już żadnego śladu. Serdecznie i cieplutko wszystkich Was pozdrawiam :)

szerzej:
młode okazy. Miały być dukty leśne, przestronne i te zarośnięte więcej, ale ja i tak po bokach się uważnie rozglądam, i zawsze tak jakoś nogi w prawo, albo w lewo skręcą. Dzisiaj w lesie fotek nie robiłam. Dla mnie las jest lasem i w nim o całym świecie zapominam. Zresztą nie sądziłam, że tyle ich poszukam. Że jeszcze stale mogą mnie zachwycać. A zachwyt był nie mały po napotkaniu pierwszego dorodnego osobnika. I tak okrążając las, idąc szlaczkiem między krzewami z bardzo i tym czasie kłującymi gałęziami udawało mi się od czasu do czasu coś z podłoża podnieść. Radość z nich o tej grudniowej porze nie mała. Jedna z gałęzi próbowała pozbawić mnie oka- prawie jej się to udało. Pomimo wiatru sporego, nawet delikatnie w lesie odczuwanego, liście pod stopami po ostatnich opadach jak poprzybijane gwoździkami, ani drgnęły. Nie chrzęściły, gdy się przemieszczałam. Miałam ja dwa ciekawe zdarzenie na moim dzisiejszym i wczorajszym spacerze. To wczorajsze- jak pomyślę- ciarki mnie przechodzą. Mogło skończyć się nie małą tragedią. Na leśnej ścieżce z głębokim wózkiem stała młoda kobieta. Swoje dwa psy ze smyczy spuściła, a one gdzieś wypatrzyły dzika i za nim szczekając ile sił w psich płucach ganiały. Cale to zdarzenie miało miejsce jakieś 100 metrów od kobiety. Wołała na psy, lecz te nie słuchały. Dzik- stary odyniec, co kawałek przystawał i popatrywał w stronę kobiety. Oniemiałam ze strachu, co też stać za chwilkę się może. Po dobrej chwili psy odpuściły i wróciły do pani. Ta zaraz wzięła je na smycze. Głupota ludzka bez granic. W wózku było przecież dziecko! Za to drugie zdarzenie przesympatyczne miało dzisiaj miejsce. Jadąc do lasu zboczyłam przywitać się z "moimi" łabędziami. Gdy zbliżałam się do jeziora- samiec wyszedł z wody. Ja przysiadłam na piętach i wyciągnęłam prawą rękę- na ten gest on zawsze syczy i pięknie pióra stroszy. Wracając z powrotem też byłam ciekawa i chciałam z minutkę sobie na nie popatrzeć. Pływały daleko od brzegu. Jednak na mój widok- oba- jak szybowce- mocno bijąc powietrze rozpostartymi skrzydłami, a płetwami wody dotykając- zaczęły pędzić w moją stronę. Myślę sobie- wygląda to tak jak by chciały mnie zaatakować. Nic- kucam, wyciągam rękę, a one jeden po drugim zatrzymują się na samiutkim brzegu. Samiec natychmiast zaczął syczeć i pióra stroszyć. Spędziłam w tej pozycji chyba z 10 minut prawią im szeptem miłe komplementy. Co prawda na lewych łapach noszą obrączki, ale ja z miłości i podziwu dla ich mądrości i piękna gotowa byłam się im oświadczyć. Ciekawi mnie następna ich reakcja. Nie karmię ich, dłonie mam puste, ale mój specyficzny z nimi sposób powitania to już jest legenda. Było to przeżycie dla mnie przemiłe. I tak jednego dnia otarłam się o skrajną głupotę, a drugiego o piękno i mądrość. Serdecznie z mych nizin pozdrawiam :)

szerzej:
ludzie. Na wielkie zbiory się nie nastawiałem, bardziej zależało mi na towarzystwie gospodarzy, a i tak udało się znaleźć prawie 170 ślicznych malutkich podgrzybeczkow w niecałe 6 godzin. Odpadło jeszcze kilka robaczywych i kilka z których można było coś wykroić. W niedzielę pyszny sosik będzie. Dziękuję serdecznie Sławkowi i Izie za przemiłe towarzystwo i pyszną malinową naleweczkę. W przyszłości na pewno jeszcze się spotkamy. A na focie głównej mój skromny zbiór. Pozdrawiam wszystkich.

szerzej:
Na wejściu do lasu stał duży podgrzybek, podejrzanie duży i zapewne nadziewany, rozkroiłam i niespodzianka - zdrowizna. Prawie wszystkie zabrane potem - tak samo, odpadły może 3-4 sztuki. Miesiąc temu proporcje były prawie odwrotne. Innym plusikiem jest całkowity brak latających stworzeń, zwłaszcza strzyżaków sarnich. Atakowały od lat, ale nazwę podał ktoś na tym forum i teraz przynajmniej wiadomo, co po nas łaziło;)
Wracając do tematu, wypad do lasu był „celowy i udany”, grzybków tzn. podgrzybków na pewno trochę pozostało w lesie... Rosło niewiele innych grzybów, ale nieznane - więc niezbierane. Podziwiam wiedzę piszących na tym forum i zdjęcia pięknych rozmaitości w koszykach, serdecznie pozdrawiam!