Neoboletus luridiformis (Rostk.) Gelardi, Simonini et Vizzini

Kapelusz ciemnobrązowy, kasztanowobrązowy, z wiekiem z ocieniami ceglastoczerwonymi lub oliwkowymi; (50) 80 - 150 (200) mm średnicy, początkowo półkulisty, potem poduszkowaty, u starych rozpostarty; powierzchnia matowa, zamszowata, u starych egzemplarzy naga, nieco lepka gdy wilgotna; skórka nie daje się oddzielić od miąższu.

Trzon żółty z czerwonymi kosmkami lub ziarenkami, bez siateczki, u podstawy czerwonobrązowy; powierzchnia sucha, już przy lekkim ucisku przebarwia się ciemnogranatowo; 40 (130)-150 (180) x 20 – 40 (60) mm, zwykle nieco maczugowaty, ale też równogruby lub rzadziej ze zwężoną postawą.

Wysyp zarodników oliwkowobrązowawy. Zarodniki elipsoidalno-wrzecionowate, gładkie, (11) 13 – 18 (19) x (4.5) 5- 6.5 (7) µm.

Dość często spotykany, zwłaszcza na południu Polski, na pogórzu i w górach. Owocniki wyrastają od lata do jesieni, w lasach iglastych i liściastych, preferuje buczyny lub świerczyny i kwaśne gleby.

Bardzo dobry grzyb jadalny. Jak wiele innych gatunków grzybów na surowo, lub niedogotowany jest trujący - powoduje zaburzenia żołądkowe. Jako zasadę należy przyjąć że grzyby nie mogą być jadane na surowo, muszą być ugotowane, usmażone lub uduszone. Jedynie miejscami jest tradycja jego zbierania, głównie na południu Polski.

Jest cała grupa borowików o czerwono zabarwionych porach, przy ich oznaczaniu należy zwrócić uwagę na rysunek siateczki na trzonie lub jego brak, barwę kapelusza i przebarwianie się miąższu.

jest bardzo rzadki. Kapelusz oliwkowożółty lub oliwkowobrunatny z czerwonym odcieniem; trzon prawie gładki, u góry żółtawy, u dołu czerwonawy; miąższu niebieszczeje słabo, powoli; preferuje gleby wapienne.

Rzadka spotykana jest forma tego gatunku, nie potrafiąca syntetyzować czerwonego barwnika - krasnoborowik żonkilowy (Neoboletus junquilleus) – wszystkie części owocnika są wtedy żółte. Można ją pomylić z wieloma innymi borowikami o żółtych porach i jasnym kapeluszu – są wśród nich gatunki niejadalne i słabo trujące.