szerzej:
Szczególnie w mijającym roku za Wasze towarzystwo dziękuję wszystkim, za aktywność, wpisy fotki i dopiski. Za możliwość po zupełnie innych Waszych poruszać się lasach, podglądanie grzybobrań, grzybów obfitości i piękna naszych jakże różnych lasów. Ciekawostki z fauny i flory. Znalazło się na tym portalu po prostu wszystko. Panie Marku niskie pokłony i podziękowania za to co Pan stworzył, za tych wszystkich grzybiarzy w jednym miejscu zebranych. Za Pana pasję i pracę nad tym wszystkim poświęconą. W tym Nowym Nadchodzącym Roku 2018 życzę Panu wszystkiego czego Pan sobie tylko zamarzy. Zdrowia, czasu, zapału, szczęścia i radości oraz spełnienia swych marzeń. Dzisiejszy piękny dzień kończący rok już mijający niech upłynie z pysznym szampanem i szaleńczą zabawą do białego rana. A Nowa Czysta Kalendarza karta rozpoczęta na wesoło i w przemiłych kręgach zaprzyjaźnionych osób przyniesie Wam Wszystkim Grzyboświrkom jeszcze więcej radości z obcowania z lasami i jeszcze większych w tych lasach wysypów grzybów wszelkich- najlepiej borowików. Życzę Wszystkim, po całości miłości i szczęścia w rodzinach i wśród bliskich, a także powodzenia służbowo, awansów i z pracy zadowolenia. Miejcie kochani MARZENIA- bo one się spełniają. Mnie już się dzisiaj spełniły- Lasy piękną daczę mi wysmażyły na swoich pięknych terenach. Będę miała gdzie ja przed głośnym miastem uciekać, a tam w ciszy i spokoju oddawać się swojej pasji. SPEŁNIENIA WSZYSTKICH MARZEŃ WSZYSTKIM Z SERCA w tym NOWY 2018 ROKU ŻYCZY GRZYBIARA W> Do siego Nowego Roku :)))))))))))))))))))

szerzej:
Najpiękniejsze, rodzinne, cudowne w klimaty Święta Bożego Narodzenia pomaleńku dobiegają końca. Tak cudownie czas spędzony w rodzinnym gronie musiał w jakiś sposób zostać przemile zakończony. Jakże czułabym wielki Świąt niedostatek i niedosyt, gdybym rankiem nie postanowiła odwiedzić moich sosen. ZIMA. Powinna wedle kalendarza dawno się rozpocząć, ale ona jakoś o moich nizinach jak na razie zapomniała. Cisza, miasto śpi sobie jeszcze, za oknami słoneczko mnie wita, a na termometrze ponad 3 już na plusie stopnie. I tak w tym klimacie ja postanowiłam dłuższą leśną, ZIMOWĄ zafundować sobie wyprawę......................... Moje ukochane lasy- co tam u nich słychać, czy w porządku wszystko? Już nawet złudzeń żadnych co do panującego w nich klimatu nie miałam. Tak bliziutko miasta na spacer się wybrałam. Jak tylko bym się za siebie obejrzała, z daleka widać pasma szosy- jeszcze pustej szosy. Las powitał mnie bardzo świątecznie- bez zbędnych ozdób i ceregieli, ale za to naturalnym pięknym słonecznym blaskiem rozświetlony. Najpiękniejsze ozdoby nijak się mają w porównaniu z jego naturalnym pięknem w tym grudniowym słońcu. Dłuższą chwilkę mi zajęło jego podziwianie. Stanęłam oparta o pień dorodnej sosny, pod stopami pokłady brązowego już igliwia, wzrok a to po wierzchołkach, a to po mchach pokrytych opadłymi brązowymi liśćmi błądził, a to po szyszkach. Odwiedziłam tu i ówdzie rosnące golusieńkie brzózki. Jako, że gwiazdor dla mnie był łaskawy- chyba nic wielkiego nie przeskrobałam w mijającym roku- rózga w wigilię nie była w użyciu, - to postanowiłam na policzkach poczuć razy zadawane podczas przeciskania się w niewielkich młodnikach. Muszę przyznać ze skruchą, że najpierw ja po same uszy lasem się nacieszyłam, a dopiero w drugiej kolejności IM, moim ukochanym życzenia po kolei złożyłam. Drzewa w lesie nieruchome, słońcem rozweselone, uważnie słuchały. Główne moje życzenia dotyczyły ludzi z nimi obchodzenia- oby wszyscy je odwiedzali, ale z szacunkiem, i miłością. Śmieci po sobie z nich wynosili, oraz grzybków bez potrzeby nie kopali i nie niszczyli. Także drwale i myśliwi, oby je szerokim omijali łukiem. Dwie godziny w lesie przedeptanych 7 km. Radość i zadowolenie jakbym z kosz dorodnych z nich wynosiła grzybów. Co do tych ostatnich, to coś tam oko moje wypatrzyło- zimowo?- zimóweczki młodziutkie, oraz ucho bzowe. Wypatrzone, sfocone i w lesie zostawione. A na sam deser po tym spacerze uroczym, nieopodal lasu, na rowie, całe stada pięknych wiosennych stokrotek. I tak śmiało ja powiedzieć mogę, że ten cudowny Świąteczny czas teraz dopiero mija dla mnie z sensem i pełnym dosytem. Serdecznie i Świątecznie Was wszystkich pozdrawiam :)

szerzej:
Pożegnałam las jak i podziękowałam za zbiory. Spacer bezcenny a i trochę kalorii ubyło. Plus 10 stopni jak na koniec grudnia, wspaniała pogoda. Jeszcze raz wszystkim Grzyboświrkom Wesołych Świąt!!! Monika

szerzej:
W dniach ostatnio minionych, a konkretnie jednego wieczoru i w nocy troszkę u nas wodą w proszku posypało. Żeby to niebo mocniej się wysiliło, to i w lasach biało by się zrobiło, ale no niestety, lasy, jak to lasy, na takie mało co z nieba odporne są i z tym pogodzić się trzeba. Gdy do lasu się wybrałam, to tylko od czasu do czasu między zwartą lasu zabudową pojawiało się coś jaśniejszego, białawego. Zawiedziona wypad bardzo skróciłam. Dzisiaj natomiast, taką dłłłłłłłłłłłłłłłłłłłluższą w lesie chhhhhhhhhhhhhhwilkę spędziłam. Jak się żegnać to z rozmachem i podwójnym przytupem. Przytupy w lesie nie z zimna robiłam, bo na termometrze całkiem ładnie było ponad zero stopni. Tupaniem swoim chciałam lasom me pokazać niezadowolenie z tego, że one do snu ułożone, ciche, spokojne, nagie i poprzykrywane, a ja sierota w tym wszystkim troszkę z moim impetem tam już nie pasuję. Nic to myślę sobie,- i tak głowy drzewiaste bez przerwy im zawracam- muszę i ja wyluzować i w pomału zimowego, po - jak będzie- skrzypiącym śniegu wędrującego przemienić się spacerowicza. Aby wczuć się w lesie sosnowym w panującą ciszę, obrałam kierunek tak na wprost siebie, daleko, duktami leśnymi prosto w serce lasu. Zamiar dobry był na samym początku, jakieś kilkanaście minut,- dalej sama nie wiem jak z duktu w las zboczyłam. Jak długo można chodzić drogą? Musiałam poszwędać się po mchu pięknym i zielonym, takim przy tupnięciu tryskającym wodą. Oby one tak wodą w sezonie były napite. Uwielbiam późną jesienią, na progu już zimy, gdy drzewa golusieńkie po sosnowych miejscach sobie powędrować. Zawsze oczy można nacieszyć jeszcze zielenią - co prawda głowa zadarta w te wysokie partie, ale jak by nie powiedzieć jest w dalszym ciągu zielono. Tak idąc przez lasy się zastanawiałam, gdzie to wszystko - znaczy się robactwo- czyli komary, meszki, ślimaki- tam się pochowało. Ślady po ich upierdliwym brzęczeniu i kąsaniu całkowicie wyparowały. Dzisiaj najwięcej czasu sosnom poświęciłam. I tym wysokim, smukłym, wyniosłym, co rzędami uporządkowanymi lasy porastają, i tym niższym karłowatym rosnącym na polanach obrzeżach, całkowicie nieuporządkowanym. Nikt im dokładnie gałęzi z dołu nie poskracał, nikt na zbędne zagęszczenia uwagi nie zwracał. I tak im się upiekło. Rosną jak chcą i gdzie chcą, a raczej, gdzie warunki leśne na taką ich dzikość pozwalają. Niby zwykłe sosny, a ile w nich uroku. Z daleka wyglądają jak przepiękne zielenią okryte od stóp do głów leśne cudeńka. Dla ich ozdoby, nic im nie potrzeba- przepiękne długie igliwie, piękne brązowe szyszki, zwisające do ziemi gałęzie- i dla mnie cud natury w kłębie, Mogę tak stać i je podziwiać. U stóp swoich całe pokłady opadłego, im niepotrzebnego już igliwia, grzeją teraz sosnowe stopy. A w tym igliwiu - aż nieraz dech w piersi zapiera- rośnie wszystko. Dzisiaj pod spódnicą przepięknej karłowatej sosny znów coś wypatrzyłam- piękna kania czerwieniejąca wyrosła. kania w igliwiu pochowana, do jakiejś gałęzi poprzytulana- widok iście z bajki. Dodatkowo, niedaleko ptasi świergot usłyszałam. Podeszłam bliżej- dwa maleńkie wróbelki koncert taki cichutki dawały. Nawet na myśl mi nie przyszło zdjęć pstrykanie. Stałam, słuchałam, i na nie spoglądałam, jak zmieniają w szybkim tempie gałązki sosny. Dzisiaj taki w lesie całkiem nieruchomy klimat, nawet wiewiórki gdzieś się skrycie pochowały. Lasy jesienne jak tylko najszczerzej mogłam tak dzisiaj pożegnałam, z grzybowymi wariacjami, też spokój sobie dałam. Sezon ten jesienny, jaki on by nie był też z żalem w lesie dziś żegnałam. Jeśli tak szybciutko bym go podsumowała, to obfitość nieprzebrana zagościła w mym koszyku koźlaków pomarańczowych, kolorowych i podgrzybków. Borowiki były, ale ich ilość z nóg nie zwalała. Natomiast kurek takich ilości i w tak długim czasie nie pamiętam. Teraz to co tak pracowicie pozbierałam wydam w pysznych potrawach na święta. Życzę Wszystkim najmilszych, cieplutkich, smacznych, w rodzinnych zaciszach Świąt Bożego Narodzenia. Pragnę także serdecznie Panu Markowi za wszystko, tak po całości podziękować. Za poświęcenie, unowocześnianie portalu, za inwencję, za pasję. Tak u schyłku jesieni, a na progu zimy Wszystkich Was serdecznie z moich nizin pozdrawiam i na niekończące się zimowe już spacery namawiam :) Jak zwykle w naturze piękniej niż na moim kolażu :)

szerzej:
Spacer może nie tak z samiutkiego rana, ale wydawało mi się na jego początku, że tak został przeze mnie dobrze przemyślany i zaplanowany. Nie powiem, że na zupełnym byłam już od lasów odwyku, ale te króciutkie wypadziki, to nie takie dogłębne i zadawalające było w nich przebywanie. Już tak mam zakodowane, że choć nie wiem ile w lesie spędzę czasu, to po wyjściu i powrocie w objęcia miasta zaraz po kwadransie odczuwam jego niedosyt i już za dłuższym pobytem znów tęsknię. Cała eskapada miała miejsce wczoraj. Pogoda sprzyjała, a tylko sprzyjać by nie zechciała, to i tak nic nie stanęło by mi na przeszkodzie. Takie sobie zachmurzenie było i całkowite, i troszkę słoneczko, od czasu do czasu promyczkiem rzuciło światełko w głąb lasu. Na obrzeżach miasta postanowiłam zobaczyć, poszwędać się i w mieszanych, i w sosnowych i w dębowych lasach. Początek przypadł na piękną, dorodną starą i młodą dębinę. Drzewa, co tu dużo pisać, golusieńkie całkowicie. Liście pod tymi dostojnymi drzewami tworzą szczelną i brązową już okrywę. Młodzież i samosiejki dębowe jakby na siłę swoimi gałązkami na koronach zatrzymują brązowe też liście. Tutaj między nimi dużą frajdę sobie sprawiłam szalejąc wśród opadłych liści. Niektóre z nich przez wilgotną pogodę prawie przezroczyste. Z grzybków coś tam zauważyłam. Jakieś czarki w listowiu pochowane, czasami jakieś gąski, lub kępki maślanek. Pobyt pięknie umiliły skaczące, i niedoścignione wzrokiem małe, rude zwinne- wiewiórki. Raz po raz dzięcioła gdzieś w dali usłyszałam, jak zmaga się z plagą drzewnych robali. Ptactwo jakoś koncertów nie dawało. Przy okazji mojego włóczenia odkryłam nowy- mam nadzieję- na następny sezon grzybowy teren- mianowicie młodziutką buczynę. Choć po twarzy mocno mnie wysmagały gołe ich gałązki, to i tak musiałam w nie wejść i pomiędzy nimi trochę się poprzeciskać. Następnie kroki moje skierowałam w ukochane sosny, te dostojnie rosnące - jakby samodzielnie- jak i w niedaleki kwartał lasu, gdzie wszystko z sobą rośnie w wielkiej zgodzie. Iglaste i liściaste, dorodne, i krzaczaste. Tutaj z kolei na mchu coraz mniej też kolorów. Listki poopadały, mech poprzykrywały, ale gdy pokazało się słonko, to już takiej pięknej jesiennej palety kolorów nie dało. Usilnie wypatrywałam śladów lub widoków zwierzyny jakiejkolwiek. I na wypatrywaniu zakończyłam. Żadnych saren, jeleni czy dzików. Choć te ostatnie w lesie tropy i ślady po sobie zostawiły i to nie małe. Spore obszary i w dębach i w sosnach przez nie rozbuchtowanych. W tych ich buchtach uwielbiam w sezonie podgrzybków wypatrywać. Ale to tak na przyszłość sobie pomyślałam, choć przecież do następnego sezonu nie tak znowu daleko. Na deser, tak na koniec, jak to w moich wędrówkach bywa zostało to co najlepsze- wszelkie pobocza i obrzeża lasów. A tam samosiejki małych i dorodnych sosen. Uwielbiam im pod spódnice zaglądać i szukać- czasami z pozytywnym skutkiem. I wczoraj też mi się udało. Wypatrzyłam pięknego maślaczka- nie brałam, niech rośnie. Kawałek spory dalej- a jakże było by inaczej- zaczekał na mnie wyrośnięty piękny muchomorek. Pokolorował swoimi barwami cały mój fantastyczny leśny pobyt. Już nie będę zanudzać o cudownym jesiennym wilgotnym powietrzu- tego się do płuc nałapałam ile tylko zdołałam. Tak to ten cudowny dzień w lasach zakończyłam, i z ukłonami w Waszą stronę pozdrawia Was wszystkich niepoprawna maniaczka muchomorowa. Jeszcze jedna prośba - może ktoś zna do ściągnięcia z netu jakiś dobry program do robienia kolaży? Serdeczności z moich nizin :)

szerzej:
Jezuuuu! Jak ja potrzebowałam obcowania z naturą. Kolejny wypad może w grudniową niedzielę. Sam na sam z naturą, pogoda dopisała cieplutko i słonecznie i nikogo nie widać i nie słychać. Pozdrawiam Grzyboświrów. Monika

szerzej:
Lasy już bardzo opustoszałe i pogoda też dzisiaj dość ponura

szerzej:
No właśnie- dobrego nigdy nie za wiele. Maksyma memu sercu droga, dzisiaj została ponownie użyta. Jeśli tak piękna za oknem pogoda, to żebym nie wiem co miała zrobić, musiałam do lasu pojechać. Już wczoraj po powrocie wiedziałam, ze tak się stanie....... Z grzybków, coś dziś poszukałam. A było to tak: na miejscu zameldowały się maślaczki w ilości 7 sztuk, dodatkowo rydze, tych sobie 2 sztuki urosły, a pod spódnicami sosny 1 podgrzybek, drugi na mchu i w listowiu. Dodatkiem wszystkiego muchomor oczywiście.............

Jak wyżej szczerze już wyznałam, wczoraj tak było w lesie cudownie, że aby widoki dobrze w mej pamięci się poukładały to dzisiaj dla dobrego zapamiętania całość musiałam przerobić powtórnie. Dzisiaj to aura sama siebie tej jesieni pobiła. Ciepełko w lesie, dodatkiem przepiękne słoneczko. Cisza spokój, do domu daleko........... Nic tylko połazić między tymi sosnami, po tych już w większości na mchu leżących liściach. Dzisiaj nie od tak sobie do lasu pojechałam. Cel ja miałam szczytny. Będąc ostatnio już tak troszkę jakieś tam butelki posprzątałam, ale dzisiaj po z lasem się powitaniu, zaraz zabrałam się za śmieci zbieranie. Niestety było tego troszkę. Częściowo butelki w kilka miejsc sobie poznosiłam, i tutaj mam pretekst do następnej wizyty w tym lesie. Wiadomo, że jak za śmieciami się rozglądałam, to wzrok skupiony na ściółce. To się całkiem opłaciło. Za podniesienie butelki, zjawił się podgrzybek. Może on i nie najpiękniejszy, ale taki cudownie jesienny. Później obrzeżami troszkę połaziłam, i tam na maślaczki się napatoczyłam. Całkiem zgrabne, dość młode jak na czas ten późny. Znalazłam je - nie powiem - na szukaniu się skupiając całą okrągłą siódemeczkę. Całkiem z innej strony lasu, prawie, że na drodze rosło małe i pomarańczowe- jeden, a kawałek dalej, drugi rydzyk. Tak się podczas tego sprzątania w grzybki "obłowiłam". Nie tak dawno temu - 7 sztuk, toż to była by żenada, a teraz pod koniec jesieni- banan na buzi i zadowolenie. Oczywiście tak długo chodziłam, szukałam, rozglądałam się w około, aż pięknego muchomorka następnego nie wypatrzyłam. Teraz fotka, worek ze śmieciami w dłonie i mogę już ze spokojem kończyć piękny spacer. Ostatnio pisałam, że lasy już pomalutku do zimy się szykują - i to prawda szczera. Czyli jest jesień, za pasem zima, ale jeszcze coś ja wam napiszę. Jak tak oglądałam gołe- bezlistne - gałązki, to na nich krzewy i drzewa mają na WIOSNĘ zawiązane liści pączki. Czyli tak optymistycznie mogę się pożegnać. Tylko zima przeminie, a na liściastych już szykuje się wiosna. Serdeczności dla całej portalowej Braci :)

szerzej:
Nie nastawiałem się specjalnie na zbieranie grzybków, więc zabrałem ze sobą maluteńkie 5-cio litrowe wiadereczko, termos kawy i drugi z herbatą... Chciałem po dość długiej przerwie znów poobcować z naturą.
W lesie byłem około godziny ósmej (zacząłem w miejscowości Ładza w województwie Opolskim) pokręciłem się po dobrze mi znanych miejscach, zapoznałem się też z nowymi częściami lasu. Napotkałem 3 kanie (wylądowały w koszyku) w dobrej formie, 1 dorodnego rydza który jednak rozpadł się przy kontakcie z dłonią i małego prawdziwka - ale był w takim stanie że nie chciałem go nawet dotykać, a niech sobie rozsiewa zarodniki. Po około dwóch godzinach spaceru zmieniłem rejon, udałem się pod Syców do miejscowości Chojnik. Las piękny ale obrazy w nim straszne... Drzewostan - aż płakać się chciało - po (najwyraźniej) bardzo mocnych wichurach: połamane drzewa, poprzewracane razem z korzeniami - coś strasznego. Ale wśród tych wiatrołomów trafiło się kilkanaście podgrzybków, kilkanaście maślaków i chyba setka (jak domniemam) koziej brody w różnym stadium. Niektóre podgrzybki zdrowe i młode inne nadgryzione zębem czasu a inne przez ślimaki.
Niby pożegnałem się z lasem (zarówno w Ładzy jak i w Chojniku) ale są też inne do których jeżdżę i z którymi się jeszcze w tym roku nie pożegnałem więc całkiem możliwe że uda mi się pstryknąć jeszcze kilka ładnych portrecików...
Z domowego zacisza gorącą pozdrawiam Wszystkich TU bywalskich i życzę udanych zbiorów jeszcze w tym roku.
Darz Grzyb!

szerzej:
Jak w tak przepiękny poranek nie pójść do tych czekających z otwartymi wierzejami lasów? Gdybym im się oparła, to przez tydzień nic bym nie robiła, tylko żałowała. Już wczoraj wieczorem pięknie się zapowiadało, bo temperatura zaczęła sobie rosnąć, aż osiągnęła całe 7 + stopni. Rankiem, za oknami wszystko spowite rannymi rosami. Już w mieście wszystko błyszczy, a co dopiero jak pomyśli się o lesie? Co miałam za bardzo fantazję wysilać. Trzeba własnoocznie na lasy popatrzeć. Na wejściu, aż w nozdrza uderza jesienne cudowne i leśne powietrze. Dzisiaj - wchodzę - i nie jak ostatnio- cisza- ale słabiutkie, cichutkie ptasie trele mnie powitały. Chyba skargę jakąś te zawodzenia wyrażały, albo zachwyt z powrotu przepięknej jesieni. Las co tu wiele pisać. Cały promykami niskiego słoneczka rozświetlony. Mech- a któż by się go w ściółce dopatrzył? Cały pozakrywany tabunami igliwia i liści. Te ostatnie jeszcze różnobarwne- głównie jeszcze żółte- a po skosie słońce na nie padające. Że rosa wszystko w lesie skrzętnie poprzykrywała, wszystko napoiła, to i widok sam w sobie był przepiękny. Najcudowniej się czułam, gdy w cieniu stanęłam i nie oślepiana, wszystko podziwiałam. Tak po maleńku las obeszłam cały. Nie powiem, że nie, bo i za czymś grzybowym też się rozglądałam. Szukałam podgrzybków oraz borowików. Wszystkie jakie udało mi się ich kryjówki przejrzałam- i z zerowym- niestety- skutkiem. Ale grzyby grzybami, a widoki lasu, powietrze, słoneczko, błękit nieba nad lasem- musiało niedostatki w grzybach mi zrekompensować. Nie tak żeby nic tam nie urosło- na obrzeżach lasu- powiem, że na rowie- znalazłam 5 średnich młodziutkich maślaczków. Kawałeczek dalej kania czerwieniejąca mi się pokazała. I z jadalnych, przeze mnie zbieranych to by wszystko było. A na deser las obdarował mnie najpiękniejszym widokiem- W pobliżu sędziwej już sosny wyrósł sobie przepiękny młody muchomorek. Miał w zamyśle lasu niedobór rurkowców mi zrekompensować. I wszystko w temacie grzybków to by było. U kochanej Grazki w lesie są podusie, w moim lesie do snu puchata kołderka z liści i igliwia. Tak jak idę do lasu i ten kolorowy kobierzec obserwuję, to widzę, że las naprawdę do odpoczynku zimowego się szykuje. Liściowa kołderka coraz bardziej i dokładniej i ściółkę i grzybnię przykrywa. Wyszłam z tego cudownego miejsca po cichutku, aby spokoju i ptasich treli nie zakłócać. I tak dzionek minął w pięknym leśnym towarzystwie i choć się nie za bardzo chciało, do rzeczywistości powrócić wypadało. Z serdecznościami z jesiennych nizin :)

szerzej:
Musiałam sprawdzić swoją miejscówkę. Po 4 godzinach snu i ponad 400 kilometrach (Wrocław-Łódź-Wrocław) i trzech duuużych kawach zjechałam do lasu. Godzinny spacer i sama młodzież, mroźny, porywisty wiatr orzeźwił mnie i tego mi było trzeba. Pozdrawiam cieplutko Monika

szerzej:
Wczoraj Grazka wspaniała koronę mi przekazała. Najpierw w tą koronę muchomora mojego leśnego ubrać chciałam. Ale on w lesie, ja w domu, pomyślałam sobie: a co szkodzi kawusię przygotować, w koronę i berło się wystroić, otworzyć moje fotki grzybowe i troszkę pokontemplować. Jak pomyślałam tak też zrobiłam. Chwila koronacji za długa nie była, bo z tego co przeczytałam - Bazyli korona teraz przysługuje. Dzisiaj raniutko, jak na dworze pojaśniało, stawiłam się u wrót lasów, z myślą jedną: czy znajdę to po co tu się wstawiłam? Nie wypadało tak od razu przejść do rzeczy. Lasy pięknie mnie powitały, trzeba odbyć jakiś spacerek po nich mały. Wszystko było na swoim miejscu, nic nie ubyło i nic nie przybyło. Przechadzając się między dorodnymi sosnami, po mchach pokrytych igliwiem i listkami nic nowego oko moje nie wypatrzyło. Żadnych podgrzybków. A w myślach tak mnie korciło, jak muchomorki urosły, borowik, to i może podgrzybki? Ale nic z tego. Na włóczędze i leśnym dumaniu, takim typowo jesiennym jakiś czas zamarudziłam. Nawet nie zauważyłam, jak nogi same mnie poniosły na obrzeża, w karłowate sosny. Tutaj zaraz jaśniej się zrobiło. Chodząc poboczami, pod jednej ze spódnic sosny- mam- znalazłam- następny piękny i młody muchomorek listopadówy. Przytulony urósł do gałązki sosny. Jak i jeden urósł, mój apetyt rośnie. Zaczęłam się przyglądać spódnicom każdej tam rosnącej sosny. I Wam powiem jedno- to się opłaciło. Co prawda nie tym o czym ja myślałam. Znalazłam grzybka, jakiś dziwnie znany, ale coś bladawy. Schylam się po niego i oczy przecieram- toż to cudny RYDZYK z igliwia na mnie spoziera. Po tym znalezisku, i fotek zrobieniu, zaczęłam krążyć w kółko. Po chwili nie długiej - piękne znalezisko- placyk igliwia upstrzony SZEŚCIOMA, wysokimi, okazałymi RYDZAMI listopadówymi. Taniec sama nie wiem- wojownika, czy odkrywcy nad nimi odtańczyłam, obfotografowałam, z namaszczeniem pościnałam i do torby je schowałam. Radość moją potęgowały całe pomarańczowe dłonie. Następne po dwa - kawałek dalej sobie rosły. I tak dozbierałam ich do sztuk dwunastu. Idąc lasu opłotkami znajdowałam też maślaczki. Pojedynczo i w duecie. Tych dało się dzisiaj uzbierać 10. Zmysły zadowoliłam, grzybki - rydze 0,5 kg- ważyły- istynkty grzybowariata i grzybozdobywcy też zaspokojone. Dzień spędzony w sposób prze zemnie najbardziej wymarzony. A tu jeszcze będą rydze na masełku klarowanym i maślaki w śmietanie. Serdeczności z nizin Wszystkim Wam przesyłam, ja cała w skowronkach nizinna grzybiara :)))))))))))

szerzej:
Wczoraj wiadomo co było, ano święto i to nie byle jakie. Godnie je uczciliśmy, przy obiadku z rodzinką się spotkaliśmy, posiedzieliśmy........ i tak cudownie było, ale dla lasów w tym wszystkim czasu nie starczyło. Już tak z wieczorka dusznica jakaś mnie opanowała i za lasami tęsknota nie mała. Ranek miłe sprawił powitanie, niebo lekko zasnute gdzieniegdzie chmurami, jeszcze na plusie +3 stopnie, troszkę rosy. Rewelacyjnie myślę sobie w takich klimatach w lesie być musi. Pojechałam- blisko, bliziutko. Na taki jesienny spacerek. Zza chmur słoneczko poranne się wyłoniło i pięknie cały las rozświetliło. Na mchu coraz grubsze pokłady z żółtych jeszcze liści. Cicho, spokojnie i bezwietrznie. Powietrze cudowne, z ranka takie rześkie. Na wejściu wiewiórka skacząca po sosnach mnie powitała,- raptem zeskoczyła na mech, stanęła w słupek, kiteczkę zadarła i chwilkę tak mi się przypatrywał cała osłupiała, później, ogonkiem puszystym esy floresy wywijając pognała z powrotem. I tyle później ją widziałam. Taka troszkę w lesie pogodowa karuzela była. Raz świeciło słońce i taki spokój i radość wprowadzało. Za chwilę za chmury zachodziło i w lesie tak bardziej smutno i szaro się robiło. Spacerek raczej duktami i obrzeżami dzisiaj mój przebiegał. Na zbieranie grzybków się nie nastawiałam. W ręku reklamówka- a nuż znajdę śmieci. Tych troszeczkę było- butelki, i puszki. W pewnym momencie jak wzrok gdzieś padł na pobocze- patrzę a tam podgrzybek - taki do zabrania. Zaczęłam ściółce lepiej się przypatrywać, ale bez efektów. Zmieniłam kierunek na obrzeża z samosiejką sosny- taka małą i starszą. Tam to właśnie natknęłam się na młodego muchomora. Jeden, za chwileczkę następny. Ten drugi jak talerz. Zawsze je podziwiam. No to myślę sobie zrobię im po kolei foto. Tak wkoło nich się kręciłam, a dosłownie dwa metry dalej spod igliwia wystaje beżowa czapeczka. BOROWIK listopadówy, taki z wyglądu jak elegant wczesno-jesienny. Te młode piękne muchomory i ten BOROWIK. Stałam, podziwiałam i z radością do nich się uśmiechałam. Tak sobie pomyślałam- czyżby następny wysyp?- o tej porze młode muchomory? Na tychże obrzeżach znalazłam jeszcze dwie kanie czerwieniejące. Jedna parasolka rosła na środku leśnej przestrzeni, druga skrzętnie ukryta pod dorodną sosną. Miał być tylko spacer, dotlenianie, akumulatorów ładowanie, widokami sycenie,- a co wyszło,- jak zwykle za grzybkami węszenie. Bo wracając powoli tak noga za nogą znalazłam maślaczka najpierw jednego, później drugiego, i tak idąc po drodze doszłam do dziewiątego. Tak sobie myślę, że pomimo, że one urosły i to w dobrym stanie, to już bezsensowne staje się ich szukanie. Sezon był przepiękny, długi i owocny. Lasy i ich odwiedzanie, a teraz i sprzątanie na resztę jesieni chyba mi zostanie. Spacerek przy zmiennym słońca oświetleniu był taki refleksyjny, choć mają jeszcze być i dni przyjemne -to co mi zostaje- rzucić wszystko i za niedługo znów pognać do lasu. Bo dziś ledwie z nich wróciłam, już za nimi się stęskniłam.............. serdeczności Wszystkim :)

szerzej:
Witam wszystkich Grzyboświrów. Korzystając z chwilki wolnego wyskoczyłam do "moego lasu" by w spokoju bez tego dzikiego tłumu pseudo grzybiarzy móc nacieszyć się z bycia w lesie nie słysząc co chwilę "Zenek, masz coś" lub " O k... wa znalazłem prawdziwka " lub " masz papier" czy też "eee Kazik daj fajkę" błoga cisza. Ja las ptaki pajęczyny. Lasy przede wszystkim iglaste o miękkim podłożu omijałam paprocie i wysokie trawy i tak sobie przespacerowałam ponad dwie i pół godzinki a trafiły się podgrzybki, gąski niekształtne, wodnicha późna i trzy kurki. Jeszcze nie kończę sezonu. Pozdrawiam Monika

Właśnie dlatego lubię wybrać się do lasu nie jak jest wysyp i w ciągu godziny można kosz zapełnić, lecz teraz gdy trzeba się nachodzić ale jaka frajda jest jak się znajdzie - mi się bardziej micha cieszy od tego pełnego kosza w sezonie.

szerzej:
Jak w bajce. A było to tak. Brat wyniki badań odebrał, konsylium lekarskie się zebrało i termin kolejnej operacji wyznaczyło. Nie muszę nic dalej wyjaśniać. Co prawda " na kłopoty Bednarski", ale w tym wypadku jakoś to nie działa. Brat już sprawę przedstawiając tak z dnia na dzień wypad antydepresyjny do lasu zaproponował. Godzina prawie nocna była. Wiele nie dyskutując - jedziemy- jasne, że jedziemy. Dzień miał być urokliwy, ranek ciepły, troszkę rosy i promyki słoneczka zapowiadali. Już sama jazda do lasu, mijane po drodze różnorodne drzewostany powodowały chętkę na zatrzymanie się byle gdzie, byle szybciej w tych klimatach po przebywać. Jakoś do końca trasy wytrwaliśmy i zaraz na wstępie przed spacerową przebieżkę zrobiliśmy. A to tu się zajrzało, a to w zagajnik zagłębiło, ale z grzybkami to to wesoło nie było. Najpierw więc auto na parkingu wylądowało, a na nim 6 podgrzybków mnie powitało. Zabraliśmy torby eko, sądząc, że za wiele z lasu nie wyniesiemy. Idąc spokojnie obrzeżami, skrajami zagajniczków znalazłam podgrzybka jednego- na foto- jak foto zrobiłam, okazało się, że tam nie on samotniczek, ale w rozproszeniu rodzinkę ma całą. Do tego a co rusz to kureczka pomarańczową czapeczką pomachała. Następne wzgórze - też przy zagajniku, a tam a to dorodny podgrzybek grubo- nogi, jesienny, a to kurki na zboczu- na foto- rosnące po dwie, trzy. Wielkie młodziutkie, w grubym miękkim mchu pochowane. Po wyjęciu nóżki wysokie na 8 cm- jak jakieś parasolki pięknie do drinków by się nadawały. I tak okalając spacerowym wolnym krokiem czuję, że torba nieco ciężkawa zaczyna się robić. Uzbierałam ładniutkie co nieco. Zmiana parkingu, na - ostatnio było- lepsze naszym skromnym zdaniem grzybo-nośne miejsce. Spacer spacerem, ale widząc efekty schylania, postanowiliśmy torby na kosze wymienić. Nie wiedzieliśmy dlaczego- bezwietrznie było- sosny aż koronami zamachały jak to zobaczyły. Idziemy dalej w trochę młodszym lesie z tymi naszymi jak na razie pustymi koszami. A tu grzybów brak. Ani kurki, ani podgrzybka - nic. No może blaszkowców w różnych stadiach sporo było. Piękne jeszcze młode sarniaki jak też ich wcześniejsi kuzyni w stanie totalnego rozkładu. Po drodze kilka zielonek było- u brata wylądowały. Trochę inny las i można powiedzieć od czasu do czasu coś się pojawiało. Kurki już znacznie mniejsze po kilka i solo. Trzy maślaki pstre się trafiły- zabrałam. Aż tu patrzę- las dorodna sosna, na obrzeżu, blisko gałęzi ktoś na mnie czeka. Szatyn, w średnim wieku, dostojny, w barach szeroki, a w biodrach wąski- podchodzę- nie mogę uwierzyć- B OL E T U S N O V E M B U S we własnej osobie. Widywałam piękniejsze- nie powiem, ale ON urósł i czekał na moją skromną osobę. Czekał wiernie jak pies- byłam pierwsza- przed ślimakami i wszelkimi innymi robalami. ZDROWIUTNKI był cały. Cała szczęśliwa ruszyłam opłotkami lasu dalej. Mchy takie na obrzeżach jakieś były posrebrzone i one powodowały, że po postawieniu nóg, te nogi w różne strony się rozjeżdżały. Szpagata można było zrobić zupełnie bez potrzebnego przygotowania. Czułam się na ich terenie jak na jakiś piaskach ruchomych. Nie powiem, spacer dość długi był i w koszyku troszkę poprzybywało. Widziałam w lesie podgrzybki- te z gatunku duża głowa, chuda noga- z całkowicie gołymi głowami- ślimaki tak pracowicie skórkę z nich pozjadały. Oczywiście te w lesie zostały. Powolutku spacer dobiegł końca Całe błogie 4 godziny i przedeptanych ponad 8 km. Po dotarciu do auta i pozostałych dosypaniu okazało się, że ja 3/4 kosza, a brat ponad połowę kosza mieliśmy uzbierane. Wagowo po oczyszczeniu i w domu przebraniu- 5 robaczywych i to tych najbardziej dorodnych się okazało- wyszło tego 2,2 kg. Wypad cudowny- przy zmiennym zachmurzeniu, z niesamowitym aromatem lasu- najintensywniejszy- koło - niestety - ściętych sosen. W samochodzie podczas długiego 1 i 1/2 godzinnego powrotu - znowu las- w postaci aromatu kurek niesamowitego nam towarzyszył. Wyciszeni, usatysfakcjonowani z pięknymi wrażeniami z lasów pięknych do domów wróciliśmy. Wypad skończony, ale czy sezon grzybowy i leśny? Coś tam jeszcze w lasach rośnie pewnie i w dębinie, bukach oraz sośnie. I tego nie rozstrzygniecie jak sami się nie przekonacie- z serdecznościami :)

szerzej:
Jak dodałam wszystkie dane wizualne- co za oknem -i ruszyła moja wyobraźnia jak to po wzejściu słoneczka może wyglądać, to tylko jedno mi zostało. Laaaaassssssssssss. I to taki gdzie poszaleją moje zmysły. Poranna rosa nawilżyła ściółkę na maksa. Wszystko przy ukośnie padających promykach jesiennego słoneczka lśniło i błyszczało. W lasach cisza- tak cichutko, że było słychać pojedyncze spadające z drzew listki. Te spadając, podświetlone słońcem jak jakieś kolorowe konfetti wyglądały. Już samo wejście w las zapierało oddech. Powietrze rześkie, aromatyczne, leśne, takie odurzające wprost. Czułam się momentami jak narkoman jakiś wdychając coraz większe jego hausty. Nie można było nasycić się nim. Ponieważ jednak na grzybki pojechałam, to głowa nie koniecznie w górę cały czas była skierowana. Penetracja poboczy, mchu, niższych krzewów- a jak była. I tam znalazło się parę przewrotnie poukrywanych średniaków jeszcze ciepłych- świeżutkich. Pochowały się, że zabawa w "ciepło- zimno" bardzo by pomocna była. Podpowiedzi nie było- sama musiałam główkować gdzie ich szukać. I tak 6 znalazłam pochowanych w igliwiu, a 3 pozostałe we mchu sobie urosły. Po znalezieniu ich odpuściłam sobie zbieractwo i skupiłam się na tym co te piękne jesienne lasy mają innego do zaoferowania. A było tego sporo. Mech jak dywan luksusowy w przepiękne esy floresy z opadłych liści w kolorach brązów i żółci. Taki więcej gobelin- puszysty, wzorzysty. Jak wspomniałam w lesie cisza jak makiem zasiał- jedynie dzięcioł skutecznie starał się wybić mi z głowy grzybki. żadnego ptactwa, żadnych treli. Przepychając się w jego głębiny smagana bezlitośnie byłam gołymi krzewów wszelakich gałązkami. Listki jednak na nich jak jakieś amortyzatory działają i razy nie tak dokuczliwe są A to gałązka we włosach się zaplątała, a to oka chciała mnie pozbawić. Powolutku zmieniłam las taki troszkę zakrzewiony i zadrzewiony na wysoką, raczej przejrzystą sosnę. Poszwędałam się obrzeżami i środeczkiem po mięciutkim mchu w stronę obrzeży. A tam piękne stadko dorodnych dębów i na poboczach troszkę ich samosiejek. Zaraz stopy zanurzyłam w pięknych liściach, bez szelestu, ale zawsze samemu można w tym podłożu poszaleć. Tu na skraju wypatrzyłam kani -4 szt. Kawałek dalej rydz się pojawił. I to z grzybków wszystko. Po dębach przyszła kolej na drugą stronę lasu z dorodnymi sosnami. Sosnami, pod którymi nie ma ani mchu, ani trawki- przepastne tereny pokryte samym igliwiem. W tym miejscu jak bym klimat zmieniła. Podłoże suchuteńkie, igliwie zapada się po postawieniu stopy. Pobrykałam w tym polu igliwia. Sosny rozpostarte, zagarniające w swoje władanie całą przestrzeń- nie dopuszczając w pobliże żadnych roślinek, porostów- nic kompletnie. W przebłyskach słońca ich majestatyczne korony wyglądały przepięknie. Tak oto minął pomału mój czas w lasie. Całe ponad 2,5 godziny leśnej, jesiennej przepięknej włóczęgi. Przedeptanych co nieco ponad 4,5 km. Co wyniosłam z lasu? Garść grzybów, by się wydawało. Doznania- oszalałe od natłoku barw, widoków, leśnej ciszy, leśnych aromatów. A co najcenniejsze - te widoki pojawiający się po zamknięciu oczu. Muszę przyznać, że po dość sporym przymusowym poście- ten wypad był jednym z najcudowniejszych. Spieszę i śpieszcie zaglądać do lasów- jesiennych lasów- warto naprawdę warto- serdeczności z pięknych nizin :)

szerzej:
Las przepiekny, wrecz nie listopadówy. Moje dzieci ho również pokochaly, prawie tak mocno jak gry komputerowe;)

szerzej:
Super spacer. Ciepło, słoneczko. Super. I do tego towarzystwo męża mego z którym nie często mamy czas dla siebie.

szerzej:
Wielkość zbioru nie powala, niemniej przy tak pięknej pogodzie warto jechać dla samej przyjemności - zresztą komu jak komu ale Kolegom i Koleżankom z grzybiarskiego towarzystwa takich oczywistości tłumaczyć nie trzeba. Kto wie, może nie była to jeszcze ostatnia wyprawa w tym roku, ale na pewno jedna z piękniejszych kolorystycznie. A, byłbym zapomniał: szczaw ma się nadal znakomicie.
Na zdjęciu: popas w Rzecinie, 64-510. (Sklep w niedzielę do 14-tej:^)
[foto: Przemek Nowak]