Osłona wewnętrzna (endoperydium) ma formę mniej lub bardziej kulistą, w jej wnętrzu znajduje się masa zarodnikami (gleba) utworzona przez watowate strzępki - włośnię i zarodniki. Osłona wewnętrzna jest często umieszczona na na mniej lub bardziej zaznaczonej szyjce (można to pewnie ocenić dopiero gdy owocnik jest wysuszony). Przedłużenie szyjki, wchodzące mniej lub bardziej w glebę nazywa się kolumellą. Podstawy osłony wewnętrznej może wyróżniać się zgrubieniem, karbowaniem lub występowaniem kołnierza - ta część jest zwana apofizą.
Na górze osłony wewnętrznej tworzy się otwór przez który są uwalniane zarodniki - perystom. Może on być mniej lub bardziej zaznaczony, niski i niewyróżniający się strukturą od reszty endoperydium lub wydatny, stożkowaty, frędzlasty, o powierzchnia karbowanej, lub grzebieniastej. Otoczenie ujścia zarodników może nie wyróżniać się lub być mniej lub bardziej wyróżnione, wtedy jest nazywane talerzykiem. Talerzyk może wyróżniać się jaśniejszą barwą, jego krawędź może być ostro zarysowana, czasem w wałeczkiem.Owocnik początkowo kulisty, często na pół podziemny. Dojrzewająca osłona zewnętrzna (egzoperydium) pęka na kilka gwiaździście rozłożonych płatów.
Na górze osłony wewnętrznej tworzy się otwór przez który są uwalniane zarodniki - perystom. Może on być mniej lub bardziej zaznaczony, niski i niewyróżniający się strukturą od reszty endoperydium lub wydatny, stożkowaty, frędzlasty, o powierzchnia karbowanej, lub grzebieniastej. Otoczenie ujścia zarodników może nie wyróżniać się lub być mniej lub bardziej wyróżnione, wtedy jest nazywane talerzykiem. Talerzyk może wyróżniać się jaśniejszą barwą, jego krawędź może być ostro zarysowana, czasem w wałeczkiem.
występowanie
Niektóre gatunki są częste ale gwiazdosze są wyjątkowo łatwo przeoczane. Ich owocniki są stosunkowo niewielkie i mimo nietypowego kształtu wyjątkowo dobrze maskują się na tle podłoża. Przy poszukiwaniu gwiazdoszy trzeba się inaczej "nastawić" aby zacząć je dostrzeać niż w przypadku poszukiwania typowych grzybów kapeluszowych. Po pierwszych udanych odkryciach jest już oczywiście łatwiej - trening czyni mistrza wypatrywania gwiazdoszy.
Świeże owocniki pojawiają się latem i jesienią. Ponieważ są stosunkowo trwałe można je wypatrywać zimą i wiosną. Czasami potrafią dotrwają w dość dobrym stanie do kolejnego sezonu owocowania. Generalnie większość gatunków preferuje stanowiska ciepłe, na piaszczystym podłożu. Rzadziej w lasach, częściej poza nimi na stanowiskach kserotermicznych, w zaroślach. Także na terenach ruderalnych i innych poddanych presji człowieka. Wiele preferuje podłoża przepuszczalne, z udziałem wapnia.
Świeże owocniki pojawiają się latem i jesienią. Ponieważ są stosunkowo trwałe można je wypatrywać zimą i wiosną. Czasami potrafią dotrwają w dość dobrym stanie do kolejnego sezonu owocowania.
jak oznaczać
Aby oznaczyć gwiazdosze do gatunku należy zwrócić uwagę na szereg subtelnych cech.
Podczas wysuszania ocenia się higroskopijność ramion - u kilku gatunków przy wysychaniu składają się aby przy nawilżaniu znowu się rozłożyć; pozostałe cechy sprawdza się na wyschniętych egzemplarzach,
Stopień przerośnięcia zewnętrznej, ze strzępkami grzybni, powierzchni ramion z cząstkami podłoża, czasem może ona tworzyć po oderwaniu się od powierzchni ramion, dodatkową trwałą tarczkę-podstawkę pomiędzy ramionami.
Strukturę, trwałość, barwę wewnętrznej powierzchni ramion.
Podstawa główki (endoperydium) - czy jest siedząca na ramionach, czy uniesiona na szyjce (ta może być widoczna tylko u dobrze wysuszonych owocników), czy ma kołnierz - apofizę.
Powierzchnia endoperydium - u niektórych gatunków jest pokryta kryształkami lub granulkami.
Detale budowy ujścia zarodników (perystomu) i jego otoczenia. Czy perystom jest karbowany, czy jest obwiedziony wałeczkiem.
Wielkość zarodników i ich urzeźbienie które może mieć postać drobniejszych lub grubszych brodawek.Przy oznaczaniu najlepiej dysponować przynajmniej kilkoma owocnikami z jednego stanowiska. Przy czym należy uwzględniać fakt, że w jednym miejscu może rosnąć nawet kilka gatunków gwiazdoszy, jako że wiele z nich ma podobne wymagania siedliskowe.
Podczas wysuszania ocenia się higroskopijność ramion - u kilku gatunków przy wysychaniu składają się aby przy nawilżaniu znowu się rozłożyć; pozostałe cechy sprawdza się na wyschniętych egzemplarzach,
Strukturę, trwałość, barwę wewnętrznej powierzchni ramion.
Powierzchnia endoperydium - u niektórych gatunków jest pokryta kryształkami lub granulkami.
Detale budowy ujścia zarodników (perystomu) i jego otoczenia. Czy perystom jest karbowany, czy jest obwiedziony wałeczkiem.