Skąd mógłbym „donosić „ jeśli nie z Brennej, wielu z Was może dziwić takie przywiązanie do miejscowości, ale weźcie proszę pod uwagę, że breńska gmina to ponad sto kilometrów kwadratowych, czyli z grubsza biorąc więcej niż niejedno miasto wojewódzkie. Jeśli do tego dodać, że 60-70% zajmują cudne lasy, to mamy na prawdę grubo w kwestii zalesienia, a co za tym idzie „zagrzybienia”. Zacząłem nietypowo, bo i dzisiejszy spacer po górach był również nietypowy. Dolina Suchego zawsze mnie „kręciła”, może ze względu na kosmiczne 70 stopniowe skaliste stromizny pod szczytem Beskidka może ze względu na wyjątkowo dzikie ostępy w końcu może za przyczyną nie schodzonych jeszcze lasów, mniejsza o przyczynę, dzisiaj padło na Suchy Potok. Żeby nie trzymać w niepewności sedno sprawy wyłuszczę na wstępie: prawdziwki, kilkanaście sztuk idealnej młodzieży bez sublokatorów, podgrzybki nie ustepujące urodą zielonogórskiej fotce - również kilkanaście, bohaterskie ceglasie, rosnące nieprzerwanie od maja, i kurki, których mnóstwo, a do statystyk wliczam jako sztukę. Całkowicie nowe miejsca na leśnej mapie, i nieznane mi dotychczas knieje stały się moim domem na kilka godzin. Żadnych znanych miejscówek, tabula rasa, znów gorska tajga zaskoczyła mnie wyjątkowo. O grzybach już było, zresztą zdjęcie mówi za siebie, więc do rzeczy: górski las traktuje jak drugi dom, chodzę po nim, starannie, wybierając miejsce na postawienie stopy, żeby nie spłoszyć żadnego z mieszkańców; nie wiem kim byłem w poprzednim wcieleniu ale z pewnością nie kaczką ani kogutem domowym prędzej salamandrą, które podziwiam, a może ptakiem ? Spotkałem dzisiaj dwa zachwycające latające stworzenia. I choć starałem się stąpać, wyjątkowo bezgłośnie nie udało mi się ( jak Pawłowi kruka ) podejść na tyle blisko by zamieścić zdjęcia. Pierwszy z nich był myszołowem, potężnym, majestatycznym ptakiem. Był w trakcie obiadu, podjadał coś na krwistego skałach być może cateringowego tatara z jajkiem :), podszedłem na tyle blisko, że wystarczyło przełożyć obiektywy. Odpiąłem więc „grzybobiektyw” – krótką fantastyczną pięćdziesiątkę by założyć długie tele, i to był błąd. Kliknięcie zatrzasku w aparacie spłoszyło mojego modela, ale i tak jego obraz stoi mi przed oczami do teraz. I choć odfruwał dość ociężale, nie dał mi szansy by go uwiecznić na kliszy. Nigdy jeszcze tak blisko nie udało mi się podejść do drapieżcy. A kiedy już pogodziłem się z myslą, że spacer ma się ku końcowi, i zszedłem w dolinę nad spokojnie płynące wody potoku, przewrotnie nazywanego „Suchym”, myśląc sobie o niebieskich migdałach i rozdzielając w myślach fungi po znajomych, nagle znad wody uniosło się kolejne wielkie ptaszysko. Bocian czarny. Olśniewający. Nawet nie myślałem o zdjęciu, tylko odprowadziłem go wzrokiem, a on zatoczył jeszcze nade mną kółeczko jakby chciał powiedzieć: wróć tutaj. Wrócę, choćby jutro, bo dla takich obrazów gotów jestem w ogóle nie wracać do domu. Pozdrowienia Tazok