Zwykle tak bywa, że jak się coś zaplanuje, to się zwali. To tylko moja teoria malkontencka, ale wczoraj rzeczywiście miałem spore przeszkody. W załatwianych sprawach w Gliwicach miałem ok. 5 godzin przerwy, więc zaplanowałem wypad w nieznany mi las koło Kozłowa, w zasadzie na samym skraju Gliwic. Rozeznałem dojazd, zdjęcia satelitarne itp., a tu niespodzianka, droga zamknięta z powodu jakichś grubszych robót. No i pogoda fatalna. Jadę dalej, ale przegapiłem następny zjazd do Kozłowa i wylądowałem w Kleszczowie, to już nie chcąc wracać, skręciłem na Bojszów i zatrzymałem się w lesie prawie przed samą wsią. Nigdy tu nie byłem, więc ciekawość mnie zżera, podsycona Waszymi wpisami. Zupełnie niedaleko drogi zauważam pierwszą buczynę, ale w niej pusto. Za nią następna, taka niepozorna, może na 10 m szeroka i długa na jakieś 150. W niej już rosną prawuski, śliczne i zdrowe. Powoli przemierzam las, nie oddalając się zbytnio od miejsca postoju, żeby nie zabłądzić. Dość jałowo, zresztą las nie wygląda obiecująco, sporadycznie trafiam na podgrzybki. Na skraju przy ogrodzonym młodniku wreszcie mój grzybiarski nos coś wyniuchał, z traw wyciągam schowane dwa piękne prawe. Przeszukuję kolejny młody las, tym razem dębowy, ale tam tylko zatrzęsienie jadalnych muchomorów czerwieniejących, pomieszanych z trującymi plamistymi. Jadalnych nie zbieram z powodu obaw mojej żony, a trujących z powodu że kocham życie. Jednak okazuje się, że muchomory nie mają lekko, często padają ofiarą leśnych piłkarzy, którzy muszą trenować swoje wykopy. Szkoda, bo są ładne i potrzebne w lesie. A ja idę dalej, trafiam do następnej młodej dąbrowy, która wydaje mi się nawet za młoda, ale pierwsze kroki w głąb weryfikują moje obawy. Kilka ładnych prawdziwków dostarcza mi satysfakcji, że nawet w zupełnie obcym lesie i blisko drogi daję sobie radę. Potem tracę chyba godzinę na rozpoznanie kolejnych obszarów lasu i decyduję się wracać, czując się dziwnie zmęczony. Przy samym postoju jeszcze moja leśna zachłanność kieruje mnie w prześwitujące z daleka dęby i buki, dodatkowa godzinka nie powinna mnie zabić. Tam oprócz paru prawdziwków znajduję mnóstwo podgrzybków, które wyglądają na złotawe, ale mają ciemnobrązowe z czerwonym odcieniem kapelusze. raczej nie są to czerwonawe, bo nawet młode mają ten sam kolor. Te ratują mój wynik, bo młode i twarde skończą w marynacie. Spotkałem gościa w czerwono-czarnej kurtce, który z daleka wyglądał jak Dzidek, ale z bliska jednak nie przypominał dzidkowego selfie. I spytany zaprzeczył, że nie jest nim. Trudno, spotkamy się innym razem. W końcu docieram już ledwo powłócząc nogami do samochodu, w domu okaże się, że mam temperaturę 37,6 i lekką postać infekcji wirusowej, chyba grypy jelitowej. W środę, kiedy to piszę, już jestem zdrowy, ale wczoraj była masakra. Dałem radę przerobić tylko część grzybów i poszedłem spać. Najważniejsze, że moja kochana żona nie robiła mi żadnych wymówek, tylko pokiwała nade mną z politowaniem głową i podała lekarstwo. Efekty grzybobrania: 2 kozaki, 2 maślaki, 56 podgrzybków, 21 prawdziwków. Pozdrawiam wszystkich grzyboświrków!