Kanie! Wszędzie Kanie… A dokładniej czubajki gwiaździste i czubajki kanie (nauczyłem się rozróżniać!). Ale uwaga: w ilości znalezionych grzybów napisałem 30/godz. – i to jest prawda, ale jak wiemy z historii i bieżących wydarzeń, prawdy są różne. Tak więc ta druga prawda jest taka, że ja z góry założyłem, że w tym lesie i o tej porze mogę najwyżej znaleźć właśnie Kanie, więc od razu pobiegłem w trzy znane mi miejsca. No i owe trzy miejsca obrodziły jak nigdy dotąd. Żadnych innych godnych uwagi grzybów po drodze nie widziałem, więc ktoś nastawiony na borowikowate, wyszedłby z tego lasu z rezultatem 0/godz. Mogłyby być jeszcze maślaki w młodnikach sosnowych, ale nie chciało mi się na czworakach z tymi kaniami pełzać. Ogólnie trzeba przyznać, że w lesie jest dużo różnych grzybów: są różne gołąbki, są opieńki i wiele innych, których nazw w życiu się nie nauczę. Mało muchomorów. A moją życiową porażką mykologiczną jest to, że nie mogę znaleźć w lesie zimówek! Zimówki widziałem raz w życiu – rosły w Łodzi na zmurszałym pieńku przy ul. Składowej, na wprost budynku Wydziału Studiów Międzynarodowych UŁ, w połowie stycznia 2012 r. Taka sobie myśl: spojrzałem do książkowych wydań atlasów grzybów, a tam wszędzie napisane jest, że Kanie występują do października. A tu mamy prawie koniec listopada i prawdziwy wysyp! Trzeba będzie erraty pisać;) A na zdjęciu kania, która gdyby wyrosła, byłaby królową listopada.