Inocybe

Małe i średnie grzyby naziemne.

Kapelusz u większości gatunków ma charakterystycznie promieniście spękaną skórkę, która tworzy włókniste pasemka lub łuseczki. Barwy białej, żółtawej, brązowej lub fioletowej. Początkowo półkulisty, następnie rozpostarty, czasami z porozrywanym brzegiem.

Trzon włóknisty. U niektórych gatunków można na trzonie i brzegu kapelusza obserwować zasnówkę. Widoczne gołym okiem oszronienie trzonu, na całej długości lub jedynie u podstawy to efekt obecności cystyd - kaulocystyd.

Dojrzałe blaszki są gliniasto brązowe, z białym ostrzem.

Miąższ często o silnym, charakterystycznym zapachu - spermatycznym, owocowym, kwiatowym.

Barwa wysypu zarodników brudnobrązowa, tabaczkowobrązowa.

Zarodniki gładkie lub guzkowate. Kształtu owalnego do jajowatego, u części gatunków z dużymi i wydatnymi guzkami.Małe i średnie grzyby naziemne.

Trzon włóknisty. U niektórych gatunków można na trzonie i brzegu kapelusza obserwować zasnówkę. Widoczne gołym okiem oszronienie trzonu, na całej długości lub jedynie u podstawy to efekt obecności cystyd - kaulocystyd.

Miąższ często o silnym, charakterystycznym zapachu - spermatycznym, owocowym, kwiatowym.

Zarodniki gładkie lub guzkowate. Kształtu owalnego do jajowatego, u części gatunków z dużymi i wydatnymi guzkami.

Grzyby mikoryzowe i saprotrofy. Bardzo liczny rodzaj, w Europie występuje grubo ponad 100 gatunków.Grzyby mikoryzowe i saprotrofy. Bardzo liczny rodzaj, w Europie występuje grubo ponad 100 gatunków.

Nie ma w tej grupie wartych uwagi grzybów jadalnych, za to wiele jest silnie trujących lub niejadalnych. Szczególnie trzeba zwrócić uwagę na śmiertelnie trującego strzępiaka ceglastego (Inosperma erubescens), który jest dużym grzybem, wyrastającym w grupach, późną wiosną i na początku lata. Dla niefrasobliwego zbieracza może być przyczyną pomyłki ze zbieranymi wiosną grzybami, jak gęśnica wiosenna (Calocybe gambosa) lub wiosenne wieruszki (Entoloma) - jednoznacznie różnią się te grzyby barwą wysypu zarodników.Nie ma w tej grupie wartych uwagi grzybów jadalnych, za to wiele jest silnie trujących lub niejadalnych. Szczególnie trzeba zwrócić uwagę na śmiertelnie trującego strzępiaka ceglastego (Inosperma erubescens), który jest dużym grzybem, wyrastającym w grupach, późną wiosną i na początku lata. Dla niefrasobliwego zbieracza może być przyczyną pomyłki ze zbieranymi wiosną grzybami, jak gęśnica wiosenna (Calocybe gambosa) lub wiosenne wieruszki (Entoloma) - jednoznacznie różnią się te grzyby barwą wysypu zarodników.

Do oznaczenia strzępiaków potrzebna jest znajomość kombinacji cech makroskopowych i mikroskopowych oraz informacji o siedlisku.

Są to grzyby mikoryzowe dlatego trzeba zanotować jakie gatunki drzew i krzewów rosły w pobliżu, pomocna jest informacja o rodzaju gleby - czy piaszczysta, gliniasta, kwaśna czy z zawartością wapnia. Aby było sens podchodzić do oznaczania potrzeba kilku-kilkunastu egzemplarzy w tym młodych. Takie cechy jak obecność zasnówki i fioletowa barwa góry trzonu jest widoczna jedynie u bardzo młodych owocników. U starszych można czasem obserwować przebarwienia - czernienie, brązowienie, czerwienienie. Zmienność pokroju i wielkości jest zwykle bardzo duża. Zapach jest dość zmienny, zależy od wieku owocnika i temperatury otocznia, jednak w wielu przypadkach jest bardzo istotny diagnostycznie, często jest spermatyczny, owocowy lub kwiatowy. Widoczne gołym okiem oszronienie trzonu, na całej długości lub jedynie u podstawy to efekt obecności cystyd - kaulocystyd. Zbierając strzępiaki trzeba uważać na ocieranie trzonu (najlepiej podważać owocniki nożem i nie dotykać trzonu przy wsadzaniu do torebki) ponieważ kaulicystydy mogą być starte - a ich obecność jest bardzo istotna dla diagnozy gatunku. Kształt podstawy trzonu - obecność bulwki i jej obrzeżenie jest istotne diagnostycznie - dlatego należy zadbać - podnie jak w przypadku wszystkich innych grzybów - aby grzyb był zebrany z nienaruszoną podstwą trzonu - zwykle wystarczające jest lekkie podważenie nożem podłoża u podstwy trzonu - strżępiaki nie mają trzonu znacznie zagłębionego w podłożu.

Z cech mikroskopowych kształt zarodników dzieli gatunki strzępiaków na dwie duże grupy - te o gładkich, owalnych zarodnikach i te z zarodnikami nieregularnie guzkowatymi. W dalszej kolejności istotna jest obecność cystyd na bocznej ścianie blaszki (pleurocystydy) i ich rodzaj - czy są metuloidalne tj. grubościenne z kryształkami na szczycie czy też są one cienkościenne bez kryształków. Dalej istotna jest obecność cystyd na powierzchni trzonu (pleurocystydy).Do oznaczenia strzępiaków potrzebna jest znajomość kombinacji cech makroskopowych i mikroskopowych oraz informacji o siedlisku.