Bovista

Przedstawiciele tego rodzaju charakteryzują się owocnikami kształtu zbliżonego do kulistego lub gruszkowatego. Na przekroju poprzecznym widać brak podglebia lub co najwyżej cienkie i zwarte (nie komorowate) (przedstawiciele rodzaju purchawka (Lycoperdon) posiadają wyraźne, komorowate podglebie). Niewielkie ujście zarodników tworzy się na szczycie owocnika. Osłona zewnętrzna (egzoperydium) jest ziarenkowata, otrębiasta lub płatowata, stosunkowo gładka. Osłona wewnętrzna (wewnętrzna) papierowa lub grubsza, pergaminowata; od wewnętrznej strony prawie gładka, pilśniowata. Pseudokolumeli brak.

Zarodniki ze sterygmą lub bez, gładkie lub nieco szorstkie, okrągłe lub szerokoowalne.

- typu Bovista - zbudowana z grubościennych, stosunkowo mocnych kilkukrotnie dichotomicznie rozgałęzionych strzępek, w kolejnych rzędach rozgałęzień pnia głównego są one coraz cieńsze; zobacz jak wygląda na stronie kurzawki ołowianej (Bovista plumbea),

- typu przejściowego, o cechach pośrednich pomiędzy oboma typami.

Występują głównie poza lasami, w miejscach trawiastych i na gołej ziemi, większość gatunków preferuje stanowiska kserotermiczne.

Podobnie jak i dla pozostałych przedstawicieli rodziny purchawkowatych (Lycoperdaceae) do pewnego oznaczenia potrzebujemy owocników w różnym wieku (dla stwierdzenia rodzaju i zmienności osłony zewnętrznej i wewnętrznej), w tym koniecznie owocników z dojrzałymi zarodnikami. Bez uwzględnienia cech mikroskopowych pewne oznaczenie kurzawek nie jest możliwe. Jedynie w odniesieniu do kilku charakterystycznych gatunków można w miarę celnie typować gatunek na podstawie cech dostrzegalnych gołym okiem i siedliska.

- obecność i rodzaj sznura grzybni u podstawy owocnik, stopień zagłębienia owocnika w podłożu i to czy dojrzałe owocniki są nadal przyrośnięte do podłoża, czy się od niego oddzielają,

- zmianę wyglądu osłony zewnętrznej (egzoperydium) wraz z wiekiem,

- siedlisko i podłoże,

- barwa w pełni dojrzałych owocników.

Wszystkie gatunki kurzawek są jadalne, gdy mają białe wnętrze.