Amanita verna Bull. ex Lam. [🔉 a·ma·ni·ta *]

Kapelusz biały do kremowego (zwłaszcza z wiekiem i w centrum); (40)60-80(110) mm średnicy, początkowo owalny do półkulistego, z wiekiem wypukły do płaskiego; powierzchnia delikatnie promieniście włókienkowata lub gładka, matowa, wilgotna nieco lepka, rzadko z przyczepionymi łatkami osłony; brzeg ostry, gładki.

Trzon biały; 70-100(120) × 10-15 mm, równogruby, nieco zwężający się ku górze, pełny, z wiekiem pusty; powierzchnia powyżej pierścienia gładka, poniżej z drobnymi, przylegającymi kłaczkami; pierścień błoniasty, biały, delikatny, często rozerwany; podstawa trzonu bulwiasta i otoczona błoniastą, workowatą pochwą, barwy białej, z wiekiem żółknącą.

Wysyp zarodników biały. Zarodniki prawie kuliste do szerokoelipsoidalnych, gładkie, 9-11 × 7-9 µm.

Prawdopodobnie w Polsce nie występuje a podawane znaleziska to zapewne muchomor jadowity (Amanita virosa) lub muchomor zielonawy odm. biała (Amanita phalloides var. alba) [105]. Amanita verna to gatunek ciepłolubny, spotykany w rejonie śródziemnomorskim. Owocniki wyrastają wiosną, w miejscach ciepłych, w lasach liściastych, zwłaszcza pod dębami, na glebach neutralnych lub wapiennych.

Gatunek śmiertelnie trujący, analogicznie jak muchomor zielonawy (Amanita phalloides).

Od podobnej albinotycznej formy białej odmiany muchomora zielonawego (Amanita phalloides var. alba) odróżnia się mniejszymi rozmiarami, powierzchnią kapelusza i trzonem bez wrośniętych włókienek i białą barwą.

Zobacz stronę porównania białych muchomorów: Amanita phalloides, A. virosa i A. verna.

muchomor wiosenny (Amanita verna) is the probable cause of fatal mistakes with pieczarka (Agaricus) - the latter lacks a bulbous base with volva, its gills with age become brown and spore print in Agaricus is dark brown. See page comparing similar white Amanita.