Amanita phalloides var. alba (Vittadini) J.-E. Gilbert [🔉 a·ma·ni·ta *]

Kapelusz o średnicy od 5 do 15 cm; biały, ewentualnie z bardzo słabym zielonym odcieniem, co jest lepiej widoczne u wysuszonych egzemplarzy. Kapelusz początkowo półkulisty, potem wypukły do rozpostartego. Powierzchnia kapelusza zwykle bez łatek, gładka, w czasie wilgotnej pogody nieco lepka, sucha błyszcząca.

Trzon biały. Podstawa trzonu jest zagłębiona w ziemi, bulwiasto zgrubiała i otoczona wyraźną, dobrze rozwiniętą, wysoką, odstającą, białą pochwą, podczas wyciągania z podłoża i u starych owocników pochwa może być uszkodzona i niewyraźna.. Pierścień wyraźny, zwieszony; biały; może być zerwany podczas wzrostu lub przez czynniki zewnętrzne, u starszych owocników zanika, może nie być widoczny.

Barwa wysypu zarodników biała.

Zarodniki prawie kuliste do szerokoelipsoidalnych, gładkie, bezbarwne, amyloidalne, 7 – 12 x 6 – 8 µm.|Spore print white. Spores subglobose to broad elipsoid, smooth, hialine, 7 – 12 x 6 – 8 µm.

Śmiertelnie trujący, tak samo jak muchomor zielonawy (Amanita phalloides).

Rzadko spotykana forma albinotyczna muchomora zielonawego (Amanita phalloides). Najczęściej wyrasta w lasach liściastych.

W przypadku białej odmiany muchomora zielonawego (Amanita phalloides) istnieje szczególne ryzyko pomyłki z zbieranymi do jedzenia białymi grzybami jak np. pieczarki.

- pieczarki jedynie w młodości mają białe blaszki; szybko, wraz z rozwojem, blaszki pieczarek stają się różowe, następnie brązowe lub czarne – muchomory przez cały czas rozwoju mają jasne białe, kremowe lub zielonkawe blaszki

- gatunki pieczarki zbierane do konsumpcji nie mają rozwiniętej pochwy u podstawy trzonu, podczas gdy niebezpiecznie trujące muchomory mają podstawę trzonu bulwiasto zgrubiałą i otoczoną pochwą

U wysuszonych owocników powierzchnia kapelusza może mieć zielonkawy odcień, podobny do tego jaki ma typowa forma tego gatunku.