Las ten co zwykle, tzn w październiku i listopadzie br. zwykle, z wyjątkiem jednego razu, podgrzybkowy, na wyłączność tylko dla nich, ten sam, niezmienny tj wysoka sosna z luźnym, mniejszym i większym podszytem świerkowym, niższą sosną samosiejką, gdzieniegdzie wplecione brzozy. Przez ok. trzy godziny samotna w objęciach lasu, 12 sztuk podgrzybka, jak na koniec listopada w zadowalającym stanie wizualnym i zdrowotnym;-)
Istnieje duże prawdopodobieństwo, ze szczególnym naciskiem na duże, że było to ostatnie moje spotkanie w z grzybem rurkowym w lesie w tym roku. Jędza zima zbliża się wielkimi krokami, jesień mierzy się z nią na siły, tanio skóry nie chce sprzedać, tronu oddać mroźnej pani jeszcze nie zamierza, jeszcze chce trochę porządzić. Teortycznie do 22 grudnia ma do tego prawo. Zawsze jednak jakieś przychylne zimie siły natury, jacyś jej poplecznicy, mogą zwołać referendum i przed końcem kadencji ją odwołać. Wtedy chce czy nie musi ustąpić. Na razie walka trwa. Wszyscy wiemy jaki będzie finał tej walki, prawo natury jest nieubłagane, jedyne prawo, w którym nikt nie zamiesza i nowego pod siebie nie ustanowi. W ostatecznym rozrachunku biała królowa rozpłaszczy się na biało, mrozem przyklei się do tronu i zaczną się rządy twardej, "zimnej ręki". Las widać, że jest już zmęczony, resztką sił wydaje z magazynu ostatnie swoje dary, chce odpocząć. Zasłużył na to w tym roku po stokroć. 12 sztuk podgrzybka - to mój przydział na pożegnanie. Ogromnie mnie to ucieszyło. Nie odesłał mnie do domu z pustymi rękami i pustym koszykiem. Las dał mi możliwość ostatni raz w tym roku radować się widokiem czarnych łepetynek wystających z igliwia czy trawy, ostatni raz je dotknąć, pogłaskać, poczuć ich zapach. Moje zmysły muszą to zapamiętać na co najmniej pół roku, kiedy to na tronie zasiądzie pani wiosna, kochana przez wszystkich królowa wiosna. Do koszyczka załadowałam kilka szyszek, które jak sopelki wisiały na powalonym przez Ksawerego czy Grześka świerku. Zadowolona i szczęśliwa powolutku wracałam na parking, było po15. Tak dobrze mi było, że posiedziałam jeszcze na parkingu, w głowie snując plany na następne, być może już zimowe spotkania z lasem. Wtedy po drugiej stronie szosy w moje oczy wpadł widok pnia drzewa, zamszonego, obrośnietego zielskiem i grzybami jakimiś. Podeszłam, poogladałam, jednego grzyba do identyfikacji zerwałam, kilka zdjęć zrobiłam. Wstawię je w osobnym wpisie. Wracając do auta spojrzałam na niebo i aż dech mi zaparło. Coś pięknego na niebie zobaczyłam. Zjawisko, krótkotrwały, przecudowny spektakl na niebie. Poświata. Tylko natura może być autorem takiego obrazu. Spojrzałam na zegarek, była 15.55 Czy to zapowiedź nadchodzącej wielkimi krokami mroźnej zimy, która ma być rzekomo zimą stulecia?