Lactarius salmonicolor (mleczaj jodłowy)

opis

Kapelusz jasnopomarańczowy, pomarańczowy do żółtopomarańczowego, niewyraźnie, koncentrycznie strefowany, miejsca uciśniete, ciemniejsze, winnoczerwone, nie zielenieją; (40)50-130(150) mm, wypukły, z wiekiem płaski do wklęsłego i aż lejkowatego z nierównym, aż płatowatym brzegiem, stosunkowo masywny; powierzchnia gdy wilgotna, to śliska; brzeg początkowo podwinięty, delikatnie oszroniony.

space

Trzon pomarańczowożółty, u góry białawy; 30-65 × 8-25 mm, równogruby; powierzchnia dołkowana, delikatnie oszroniona, gładka; szybko pusty.

space

zarodniki

Wysyp zarodników jasnoochrowy. Zarodniki owalne, z brodawkami połączonymi łącznikami tworzącymi nieregularną siateczkę, 9-10 × 7-8 µm.

występowanie

jest w czekliście ^[105]

W górach nieczęsty, na nizinach brak. Owocniki wyrastają pojedynczo lub w grupach, pod jodłami (rzadko pod świerkami) na glebach różnego typu, często w lasach mieszanych.

jadalne czy trujące? 🟢! 🛒

dopuszczony do obrotu 🛒

ważne! dla grzybiarzy

Jadalny. Przez zwykłych zbieraczy nie odróżniany od innych gatunków z kręgu mleczaja rydza (Lactarius deliciosus).

Edible as other species from mleczaj rydz (Lactarius deliciosus) group.

uwagi

Lactarius deliciosus (mleczaj rydz) — Lactarius-Dapetes (rydze, mleczaje z czerwonym mleczkiem)

Wśród innych podobnych gatunków "rydzy" wyróżnia się związaniem z jodłą i terenami górskimi, żółtopomarańczowym jasnym, słabo strefowanymi i niezieleniejącym kapeluszem oraz prawie niezmiennym sokiem mlecznym.

wybrane okazy · selected collections ⇈

nomenklatura, etymologia ℹ️ ⇈

poznanie znaczenia i pochodzenia nazwy ułatwia jej zapamiętanie

Lactarius salmonicolor R. Heim et Leclair [🔉 lak·tār·i·us *] • Lactarius salmoneus R. Heim & Leclair [🔉 lak·tār·i·us *] · Lactarius subsalmoneus Pouzar [🔉 lak·tār·i·us *] • (pl) mleczaj jodłowy · mleczaj późnojesienny

lactārius, -a (lat., subst., n) — u Rzymian roślina wydzielająca sok mleczny; od lat. lac, -is (mleko); współcześnie nazwa rodzaju grzybów (mleczaj) których owocniki przy zranieniu wydzielą sok mleczny (zwykle białej barwy)

literatura · references

specyfikacja literatury jest widoczna na szerszym ekranie 🛈

publikacje w bazie Projektu Bibliografii Grzybów Wielkoowocnikowych Polski (z adnotowanym wykazem taksonów):
Bartoszek & Mleczko (2019)^[1301]Bartoszek & Mleczko (2019) Przyroda Gorczańskiego Parku Narodowego.^[1301], Bujakiewicz (1979)^[2635]Bujakiewicz (1979) Grzyby Babiej Góry. I. Mikoflora lasów.^[2635], Bujakiewicz (2004)^[1339]Bujakiewicz (2004) Grzyby wielkoowocnikowe Babiogórskiego Parku Narodowego.^[1339], Bujakiewicz (2018)^[1344]Bujakiewicz (2018) Grzyby wielkoowocnikowe Babiogórskiego Parku Narodowego.^[1344], Chachuła (2010)^[1361]Chachuła (2010) Monitoring grzybów wielkoowocnikowych w Pienińskim Parku Narodowym.^[1361], Chachuła (2012)^[3849]Chachuła (2012) Grzyby Pienin.^[3849], Chachuła (2018)^[1371]Chachuła (2018) Różnorodność mykobioty w Pienińskim Parku Narodowym w okresie jesienno-zimowym - wstępne wyniki badań.^[1371], Chachuła et al. (2019)^[1382]Chachuła et al. (2019) Grzyby wielkoowocnikowe (macromycetes) stwierdzone w 2018 roku na terenie Babiogórskiego Parku Narodowego.^[1382], Domański et al. (1967)^[2712]Domański et al. (1967) Mikoflora Bieszczadów Zachodnich. III. (Baligród, 1962).^[2712] (as L. subsalmoneus and L. deliciosus under Abies alba), Flisińska (2004)^[1452]Flisińska (2004) Grzyby Lubelszczyzny. Wielkoowocnikowe podstawczaki (Basidiomycetes). T. 1 & 2.^[1452], Gierczyk et al. (2009)^[1482]Gierczyk et al. (2009) Grzyby wielkoowocnikowe Polskich Bieszczadów. Część I.^[1482], Gierczyk et al. (2018)^[1503]Gierczyk et al. (2018) Grzyby projektowanego Turnickiego Parku Narodowego i jego otuliny – wstępne wyniki badań.^[1503], Gierczyk et al. (2019)^[1495]Gierczyk et al. (2019) Macrofungi of the Bieszczady Mountains.^[1495], Gumińska (1982)^[2828]Gumińska (1982) Grzyby kapeluszowe Pienińskiego Parku Narodowego.^[2828], Gumińska (2000)^[1535]Gumińska (2000) Flora i fauna Pienin. Grzyby wielkoowocnikowe (macromycetes).^[1535], Gumińska (2006)^[1537]Gumińska (2006) Atlas grzybów Pienińskiego Parku Narodowego. Pieniński Park Narodowy, Krościenko n/D.^[1537], Kasper-Pakosz & Łuczaj (2014)^[1654]Kasper-Pakosz & Łuczaj (2014) Grzyby na targach okolic Rzeszowa.^[1654], Kozłowska et al. (2015)^[1704]Kozłowska et al. (2015) Fungi of the Roztocze region (Poland and Ukraine). Part I. A checklist of larger Basidiomycota.^[1704], Kozłowska et al. (2019)^[1706]Kozłowska et al. (2019) An annotated catalogue of the fungal biota of the Roztocze Upland. Richness, diversity and distribution.^[1706], Kudławiec & Misiuna (2014)^[1744]Kudławiec & Misiuna (2014) Grzyby wielkoowocnikowe macromycetes Góry Wierzejskiej w Górach Świętokrzyskich.^[1744], Kujawa et al. (2016)^[1798]Kujawa et al. (2016) Grzyby wielkoowocnikowe w Bieszczadzkim Parku Narodowym.^[1798], Łuszczyński (2002)^[1888]Łuszczyński (2002) Preliminary red list of Basidiomycetes in the Góry Świętokrzyskie Mts (Poland).^[1888], Łuszczyński (2007)^[1896]Łuszczyński (2007) Diversity of Basidiomycetes in various ecosystems of the Góry Świętokrzyskie Mts.^[1896], Łuszczyński (2008)^[1898]Łuszczyński (2008) Basidiomycetes of the Góry Świętokrzyskie Mts. A checklist.^[1898], Ronikier (2012)^[2144]Ronikier (2012) Fungi of the Sarnia Skała massif in the Tatra Mountains (Poland).^[2144], Sałata (1972)^[3175]Sałata (1972) Badania nad udziałem grzybów wyższych w lasach bukowych i jodłowych na Roztoczu Środkowym.^[3175] (as L. deliciosus from Abies forest and L. salmonicolor), Skirgiełło (1998)^[1066]Skirgiełło (1998) Grzyby (Mycota). 25. Podstawczaki (Basidiomycetes). Gołąbkowe (Russulales). Gołąbkowate (Russulaceae) II. Mleczaj (Lactarius) .^[1066], Ślusarczyk (2021)^[2400]Ślusarczyk (2021) Materiały do znajomości mykobioty pasma Krowiarek (Sudety Wschodnie).^[2400] (as: L. subsalmoneus), Wojewoda (2003)^[1146]Wojewoda (2003) Checklist of Polish larger Basidiomycetes.^[1146], Wojewoda et al. (2016)^[2542]Wojewoda et al. (2016) Grzyby makroskopijne Gorców (Karpaty Zachodnie).^[2542], Zieliński et al. (2006)^[2567]Zieliński et al. (2006) Wapiennik w Inwałdzie. Ścieżka przyrodnicza.^[2567]