Agaricus xanthodermus Genev. (1876)

Kapelusz biały, kremowy, czasem ciemniejszy w centrum, z wiekiem czasami przebarwia się w kierunku szaro-brązowego; (6070 - 150 mm, początkowo półkulisty, trapezoidalny, potem wypukły, dojrzały rozpostarty; powierzchnia kapelusza młodych owocników przy otarciu jasnożółta, barwa ta zanika przy wysychaniu, gładka, z wiekiem pękająca na drobne łuseczki; brzeg wystaje poza blaszki, początkow podwinięty.

Trzon biały, powierzchnia w podstawie trzonu przy otarciu natychmiast przebarwia się intensywnie jaskrawo żółto; 60-125 × 10-18 mm, równogruby, podstawa zwykle bulwiasto rozszerzona; powierzchnia poniżej pierścienia gładka, ewentualnie włókienkowata. Pierścień wysoko w górze trzonu (na 0.7-0.9 wysokości trzonu), dość cienki i delikatny, na obwodzie z dużymi łuseczkami, biały.

Wysyp zarodników czekoladowobrązowy. Zarodniki szerokoelipsoidalne, gładkie, bez pory rostkowej, 5-6.5 × 4-5 µm.

Częsta. Owocniki wyrastają od lata do jesieni, pojedynczo lub w grupach, w lasach liściastych, w parkach, na poboczach dróg, na terenach trawiastych, w miejscach żyznych, bogatych w szczątki organiczne.

Trujący.

W grupie pieczarek o zapachu fenolu i żółknącym w podstawie trzonu miąższu, znajdują się też szaro, szarobrązowe Agaricus moelleri i Agaricus phaeolepidotus.