Już przy śniadaniu atmosfera była napięta – w planach porządki w ogrodzie. Oboje przepadamy za takimi sobotnimi porządkach jak koty za kąpielą. Zamiast więc brnąć w bezsensowne grabienie liści, mimo ledwo ledwo dwu Celsjuszy na plusie i aury końca listopada, w końcu Tazok z nadzieją acz nieśmiało wypalił: …”aaa może w góry? „ Przecież są jakieś wynalazki cywilizacji, goretexy, vibramy, satelity, lasery, peleryny i wzmacniacze hadronów. A po drugie: po jakiego grzyba? [sic] jest ten portal ? Żeby coś skrobnąć w sobotę. A że śnieg spadł ? Norweskie trole wypatrzyły go w swojej magicznej kuli już we czwartek. Przynajmniej nie zmokniemy w deszczu. Uzbrojenie skromne – do standardów dobraliśmy jedynie czapki i rękawiczki, celem strategicznym na naszym teatrze działań stał się Ustroń. Lajtowo – „spacer kuracjusza”, źródło żelaziste, potok Gościradowiec, pokluczyć po mokrym i wyśnieżonym lesie max do kamienia, potem podglądnąć ptaszyska w parku niespodzianek i takie tam bzdety dla letników. Oczekiwania ? Banalne - pooddychać zimnym nosem, nacieszyć oko widokami, lasem i łąkami, upaprać buty i ogrzać się tym niewidzialnym ogniem który dają góry i najważniejsze - żeby przy tym ogniu uszy trochę zmarzły. Po dwóch z górą godzinach mieliśmy „ pochytane” wszystko 100% normy. I wtedy dopiero się zaczęło, w zagajnikach w Zawodziu, w Zdroju, między piramidami Jaskółką i Orlikiem, przy pijalni wód, koło sanatorium – przy świerkach i pod jałowcami. Nie liczyliśmy „na sztuki”. Napiszę ok. 30 żeby nikomu gula nie drgała. Ale nie 30 sztuk, 30 kręgów, po kilkadziesiąt sztuk w kręgu. Konsultacja z przyjaciółmi: Czy ktoś chce grzyby? Nie pytaj dwa razy. Z braku obowiązkowego wyposażenia grzybiarza - gąski szare wylądowały w reklamówkach. W czterech reklamówkach.