Cortinarius elegantior (Fr.) Fr.

Kapelusz duży, 40 – 120 (150) mm, początkowo półkulisty, z wiekiem wypukły do płaskiego lub zapadniętego w centrum; jednolicie gliniastożółty, pomarańczowożółty, złotożółty, z oliwkowym odcieniem, z ciemniejszymi brązowymi włókienkami, generalnie barwy nieco zgaszone i chłodne; powierzchnia wilgotna lepka, sucha jedwabista, gładka lub nieco przylegająco włókienkowata, czasem z przylegającymi resztkami osłony; brzeg długo podwinięty, równy, początkowo połączony z krawędzią bulwy włóknistą osłoną barwy białawej lub blado ochrowej.

Trzon żółtawy, brązowawy, u podstawy czerwonobrązowawy; powierzchnia początkowo z obfitymi resztkami żółtej osłony; 50 – 100 × 15 – 25 mm, cylindryczny, podstawa grubo bulwiasta (do 50mm), ostro odgraniczona.

W reakcji z zasadami miąższ barwi się różowo, szczególnie silnie, winnoczerwono, w podstawie trzonu, powierzchnia kapelusza czerwono-brązowo.

Zarodniki cytrynowate, grubo brodawkowane, ochrowobrązowe, duże, 11.5 – 15.2 × 6.5 – 9 µm, Q= 1.4 – 1.9 [26V], 12.5 – 14.5 × 7.5 – 9 [61].

Ostrze blaszki sterylne. Brzeżne komórki blaszek przypominają basidiole, 18 – 22 × 8.5 – 12 µm.

Skórka kapelusza ześluzowaciała, strzępki szerokości 3 – 7 µm.

Szeroko rozpowszechniony ale nieczęsty, częstszy w górach. Owocniki wyrastają pojedynczo lub po kilka, w górskich lasach szpilkowych na wapiennym podłożu, rzadko pod drzewami liściastymi.

Podobny Cortinarius subelegantior wyrasta pod drzewami liściastymi; barwa kapelusza jest żółta, z wiekiem ochrowooliwkowa, odmienna jest też reakcja z amoniakiem [49]. Cortinarius sulfurinus ma kaeplusz w tonach bardziej zielonkawoszarych, z zasadami na miąższu brak reakcji barwnej, występuje czerwonawe przebarwienie z zasadami grzybni na podstawie trzonu; miąższ przypomina zapachem pietruszkę; zarodniki mają słabsze urzeźbienie i są nieco mniejsze [61].