Russula fragilis (Pers.) Fr. (1838)

Nieduży, bardzo kruchy. Kapelusz różowy, różowolila, żywoczerwony, porzeczkowy, purpurowoczarniawy, środek wyraźnie ciemniejszy aż czarniawy; średnicy 30-60 mm, młody wypukły, szybko rozpostarty do wklęsłego; wilgotna powierzchnia śluzowata i błyszcząca, przez skórkę prześwitują blaszki, nieco szorstka, daje się oderwać do połowy promienia kapelusza; brzeg podgięty, tępy, z wiekiem krótko (do 5 mm) karbowany.

Trzon biały, z żółtymi plamami u podstawy; 25-55 x 5-15 mm, początkowo jędrny potem kruchy i watowaty; powierzchnia gładka, jedwabista, nieco żeberkowana.

Wysyp zarodników prawie biały. Zarodniki szeroko elipsoidalne do kulistawych, z tępymi brodawkami, siateczkowate, 7-9 x 6-7.5 µm.

Pospolicie wyrasta od lipca do października w różnego rodzaju lasach.

Niejadalny z powodu palącego smaku, słabo trujący.

Jest to bardzo zmienny gatunek. Czerwone formy mogą być mylone z gołąbek buczynowy (Russula mairei) a nawet gołąbek wymiotny (Russula emetica).