Chlorophyllum brunneum (Farl. & Burt) Vellinga

Kapelusz duży i masywny, do 200-250 mm średnicy; brązowy, jaśniejszy niż u czubajka czerwieniejąca (Chlorophyllum rachodes), łuski wełniste, ułożone koncentrycznie.

Trzon masywny, długość nieco większa od średnicy kapelusza, średnica 20-30 mm, podstawa bulwiasto rozszerzona, do 40-50 mm średnicy; miejsca otarte w podstawie trzonu przebarwiają się pomarańczowo-brązowo, jaśniej niż u formy typowej; powierzchnia trzonu nie popękana, przebarwiająca się z wiekiem szarobrązowo; pierścień jak u formy typowej.

Wysyp zarodników biały. Zarodniki elipsoidalne, gładkie, z dużą porą rostkową, dekstrynoidalne, metachromatyczne, 9-12 x 7-8 µm.

Rzadki. Gromadnie w miejscach bogatych w resztki organiczne, w ogrodach, na kompoście, w parkach.

Jadalna z zastrzeżeniami. Wobec tej czubajki o czerwieniejącym miąższu są szczególnie częste doniesienia, że może powodować niedyspozycje żołądkowo-jelitowe, nie poleca się zbierać tej odmiany. Także z innego względu nie jest to grzyb wart jedzenia – brak mu przyjemnego aromatu jaki ma czubajka kania.

W cieplejszych rejonach Europy może się zdarzyć, nie notowany w Polsce, niebezpiecznie trujący Chlorophyllum molybdites z zielonawym wysypem zarodników i taką też barwą dojrzałych blaszek.