Lepista nebularis (Fr.) Harmaja (1974)

Owocniki duże. Kapelusz stalowoszary, ciemniejszy lub jaśniejszy, popielatoszary, brązowawy, białawy; 50 – 150 (250) mm, początkowo wypukły, potem płaski i nieco wklęsły; powierzchnia gładka i matowa, za młodu wyraźnie oszroniona; brzeg kapelusza silnie i długo podwinięty.
Blaszki białawe, bladokremowe, żółtawe; wąskie, gęste; przyrośnięte do lekko zbiegających; łatwo oddzielają się od kapelusza.
Trzon barwy kapelusza ale jaśniejszy; 60 – 100 (150) x 15 – 30 mm, gruby, u podstawy zwykle rozszerzony, buławkowaty, z grubą białą grzybnią przerośniętą z podłożem; powierzchnia wzdłużnie włókienkowata.
Miąższ białawy, niezmienny; w kapeluszu gruby; smak łagodny, nieco ziemisty (słodko-mączysty, kwaskowaty); zapach wyraźny, bardzo charakterystyczny, niezbyt miły (kwaskowaty, mączno-zjełczały, określany także jako "zapach mokrych szmat").

Wysyp kremowy, kremowożółty. Zarodniki elipsoidalne, gładkie, nieayloidalne, ściany zarodników cjanofilne, 6 – 7 x 3 – 4 µm.

Bardzo pospolity. Owocniki wyrastają w grupach, w chłodniejszej części jesieni, w różnego typu lasach i zaroślach.

Jadalna. Z uwagi na specyficzny zapach, przez niektórych odbierany jako nieprzyjemny, zwłaszcza podczas gotowania, nie jest zbyt często zbierana.

Gąska mglista jest charakterystycznym grzybem pełni i późnej jesieni. Nie ma w Polsce tradycji jego jedzenia, a że jest pospolita i swoją uwagą oraz grupowym występowaniem zwraca uwagę grzybiarzy, to często o ten grzyb pytają.

Warto przyglądać się starym, rozkładającym się owocnikom gąsówki mglistej, bo może na nich wyrastać bardzo rzadki pasożytniczy pochwiak grzybolubny (Volvariella surrecta).