Lactarius volemus (Fr.) Fr.

Kapelusz jednolicie zabarwiony pomarańczowobrązowy, rudopomarańczowy, rudożółty, bez strefowań; 50-100(150) mm, masywny, początkowo wypukły, potem rozpostarty lub z płytkim zagłębieniem, bez garbka; powierzchnia sucha, matowa, aksamitna, często drobno spękana; brzeg długo podwinięty, gładki.
Blaszki białawe, z wiekiem bladożółte, uszkodzone rdzawo przebarwiają się; gęste, przyrośnięte do zbiegających.
Trzon barwy kapelusza ale wyraźnie jaśniejszy; 60-120 x 10-35 mm, równogruby; powierzchnia sucha, gładka; pełny.
Mleczko bardzo obficie wydzielące się przy najlżejszym skaleczeniu, białe, na powietrzu powoli brązowiejące, gęste; łagodne, z żywiczno-gorzkawym posmakiem.
Miąższ białawy, nabiegły rudawo, zwarty; smak łagodny; zapach silny, przypomina śledzie, zwłaszcza u starszych owocników lub gdy podsychają.

Wysyp zarodników jasnokremowy. Zarodniki prawie kuliste, powierzchnia z nielicznymi brodawkami i z siateczką grubych łączników, 8-10 x 8-9.5 µm.

Częsty. Owocniki wyrastają pojedynczo lub w grupach po kilka, lata do jesieni w lasach liściastych (pod leszczyną, bukiem, dębami) i rzadziej w iglastych. Preferuje gleby gliniaste, zasadowe do słabo kwaśnych.

Jadalny. Przy zbiorze i obróbce należy unikać uszkodzeń ponieważ łatwo traci sok mleczny – a ten element decyduje o smakowitości potrawy. Najlepiej smażyć na średnim ogniu, nie za bardzo przesuszając. Dobry jest także jedzony na surowo posypany solą.^[133]