Armillaria mellea (Vahl) P. Kumm. s.str.

Kapelusz higrofaniczny, młody ciemny, oliwkowobrązowy, z wiekiem i wysychając oliwkowożółty, żółty, żółtobrązowy, na brzegu niemal biały, w centrum ciemniejszy do niemal czarnego, suchy w centrum zółtawozielony; 30-120 mm średnicy, początkowo szeroko stożkowaty, półkulisty, z wiekiem wypukły do płaskiego; powierzchnia gładka, matowa, początkowo w centrum z nielicznymi, drobnymi, żółtawymi, przylegającymi lub uniesionymi łuseczkami, szybko naga; brzeg początkowo prześwitująco prążkowany.

Blaszki białawe, z rdzawymi plamami; szeroko przyrośnięte do krótko zbiegających;.

Trzon długi, 50-200 × 5-15 mm, równogruby lub zwężający się ku podstawie, podstawa wrzecionowato zaostrzona; w górze białawy, ku podstawie ciemniejszy czerwonobrązowy, u podstawy często z żółtym nalotem; Pierścień błoniasty, trwały, wyraźny, na spodniej stronie pierścienia czasem obecne żółte kłaczki; powierzchnia trzonu gładka lub nielicznymi białymi lub żółtawymi kłaczkami. Ryzomorfy u podstawy trzonu nie są spotykane.

Miąższ białawy, z mięsnym odcieniem; o nieprzyjemnym zapachu, przypominającym ser Camembert; smak początkowo łagodny, po dłuższej chwili drażniący.

Barwa wysypu zarodników biaława do jasnokremowej.Kapelusz higrofaniczny, młody ciemny, oliwkowobrązowy, z wiekiem i wysychając oliwkowożółty, żółty, żółtobrązowy, na brzegu niemal biały, w centrum ciemniejszy do niemal czarnego, suchy w centrum zółtawozielony; 30-120 mm średnicy, początkowo szeroko stożkowaty, półkulisty, z wiekiem wypukły do płaskiego; powierzchnia gładka, matowa, początkowo w centrum z nielicznymi, drobnymi, żółtawymi, przylegającymi lub uniesionymi łuseczkami, szybko naga; brzeg początkowo prześwitująco prążkowany.

Trzon długi, 50-200 × 5-15 mm, równogruby lub zwężający się ku podstawie, podstawa wrzecionowato zaostrzona; w górze białawy, ku podstawie ciemniejszy czerwonobrązowy, u podstawy często z żółtym nalotem; Pierścień błoniasty, trwały, wyraźny, na spodniej stronie pierścienia czasem obecne żółte kłaczki; powierzchnia trzonu gładka lub nielicznymi białymi lub żółtawymi kłaczkami. Ryzomorfy u podstawy trzonu nie są spotykane.

Barwa wysypu zarodników biaława do jasnokremowej.

Zarodniki szerokoelipsoidalne, gładkie, hialinowe z kroplami, 7-9 × 5.5-6.5 µm, Qav = 1.3 - 1.6. Spośród innych gatunków opieńka (Armillaria) wyróźnia się też brakiem sprzążek we wszystkich tkankach owocnika.Zarodniki szerokoelipsoidalne, gładkie, hialinowe z kroplami, 7-9 × 5.5-6.5 µm, Qav = 1.3 - 1.6. Spośród innych gatunków opieńka (Armillaria) wyróźnia się też brakiem sprzążek we wszystkich tkankach owocnika.

Jadalna podobnie jak i pozostałe opieńki. Zobacz uwagi na stronie rodzaju opieńka (Armillaria).Jadalna podobnie jak i pozostałe opieńki. Zobacz uwagi na stronie rodzaju opieńka (Armillaria).

Stosunkowo rzadka opieńka, występuje jedynie w ciepłych lokalizacjach. Owocniki tworzą się od lata do późnej jesieni, w dużych wiązkach liczących do kilkudziesięciu owocników, na drewnie i żywych drzewach, na pniach i pniakach dębu, grabu, buka i drzew owocowych (jabłoni, moreli, orzecha), rzadziej innych drzew liściastych. ^[105] podaje jabłoń, osikę i winorośl.Stosunkowo rzadka opieńka, występuje jedynie w ciepłych lokalizacjach. Owocniki tworzą się od lata do późnej jesieni, w dużych wiązkach liczących do kilkudziesięciu owocników, na drewnie i żywych drzewach, na pniach i pniakach dębu, grabu, buka i drzew owocowych (jabłoni, moreli, orzecha), rzadziej innych drzew liściastych. ^[105] podaje jabłoń, osikę i winorośl.

Dawniej wszystkie gatunki opieniek były ujmowane w ramach jednego gatunku - opieńka miodowa (s.l.) (Armillaria mellea sensu lato).

Najczęściej spotykane są dwa drobne gatunki: pieńkę ciemną (Armillaria ostoyae) i opieńkę żółtawą (Armillaria lutea).

Opieńka miodowa właściwa (Armillaria mellea) należy do rzadkich w Polsce ale i najłatwiejszych do oznaczalnych po cechach makroskopowych. Charakterystyczne dla niej jest tworzenie dużych wiązek (do kilkudziesięciu owocników), masywnych owocników z długim (zwykle 3-4 × średnicy kapelusza) zwężającym się korzeniasto trzonem. Kapelusz jest niemal nagi, pozbawiony łuseczek. Trzon ma najsilniejszy wśród opieniek, trwały, błoniasty pierścień; powierzchnia trzonu niemal naga.Dawniej wszystkie gatunki opieniek były ujmowane w ramach jednego gatunku - opieńka miodowa (s.l.) (Armillaria mellea sensu lato).

Opieńka miodowa właściwa (Armillaria mellea) należy do rzadkich w Polsce ale i najłatwiejszych do oznaczalnych po cechach makroskopowych. Charakterystyczne dla niej jest tworzenie dużych wiązek (do kilkudziesięciu owocników), masywnych owocników z długim (zwykle 3-4 × średnicy kapelusza) zwężającym się korzeniasto trzonem. Kapelusz jest niemal nagi, pozbawiony łuseczek. Trzon ma najsilniejszy wśród opieniek, trwały, błoniasty pierścień; powierzchnia trzonu niemal naga.