Zamieszczone tu gatunki to mniej więcej 80% tego, co spotkasz na spacerach w lesie zwracając uwagę jedynie na duże gołąbki. Przy pewnej dozie uwagi dają się one stosunkowo łatwo oznaczyć. Jeśli chcesz mieć pewność co do trafności oznaczania lub zamierzasz oznaczyć każdego napotkanego gołąbka czeka cię więcej zachodu.
Szare, bure, fioletowe.
gołąbek zielonawofioletowy (Russula cyanoxantha) wyróżnia jego wielkość i masywność. Miąższ ma zwarty a blaszki stosunkowo elastyczne (przeciągając po nich palcem raczej się ugną niż ukruszą). Jeśli możesz jeszcze zrobić wysyp zarodników to zauważysz jego czysto biały kolor - cecha, która dodatkowo potwierdza diagnozę. Traktując miąższ FeSO4 nie otrzymamy barwnej reakcji, co należy do rzadkich wyjątków wśród gołąbków. Uwaga! barwa owocników tego gatunku jest bardzo zmienna tak, że nie należy się nią zbytnio sugerować. Jest to dobry grzyb jadalny.
Jeszcze drobniejszy gołąbek chmurny (Russula parazurea) ma charakterystycznie matową, mączysto oprószoną skórkę kapelusza. Jest on drobny i pewnie przeoczany, wspominam tu o nim bo po prostu jest ładny.
Na terenach podmokłych, zabagnionych, zawsze w sąsiedztwie brzóz wyrastają pięknie, żółto zabarwione owocniki gołąbek jasnożółty (Russula claroflava). Ich barwa jest dość stała i jest wystarczającą cechą do w miarę pewnej identyfikacji. Zwłaszcza jeśli zwrócimy uwage na siedlisko i silnie szarzejącym miąższem.
Duże zielonawe gołąbki
Stosunkowo rzadki, ale zawsze łatwy do zauważenia i rozpoznania gołąbek zielonawy (Russula virescens) jest wystarczająco dobrze charakteryzowany przez charakterystycznie spękaną powierzchnię kapelusza i swoją barwę.
