Pseudoclitocybe cyathiformis (Bull.) Singer (1956)

Kapelusz higrofaniczny, wilgotny ciemno orzechowobrązowy do czekoladowobrązowego, suchy jaśniejszy, barwy kawy z mlekiem, brązowy; 30 – 100 (160) mm średnicy, młody wypukły, z zagłębieniem w centrum i brodawką; z wiekiem głęboko lejkowaty i nieregularnie pofalowany; powierzchnia gładka, z promieniście ułożonymi wrośniętymi włókienkami, nieco jedwabiście lśniaca; brzeg długo podwinęty, ostry, nie prążkowany.

Trzon brązowy, z wzdłużnymi białawymi włókienkami i siateczką; 50 – 100 × 5 – 10 mm, równogruby, czasem rozszerzający się ku podstawie, podstawa rozszerzona i białawo filcowata, często z ryzomorfami; pełny, z wiekiem wydrążony.

Barwa wysypu zarodników biała.

Zarodniki elipsoidalne, gładkie, hialinowe, z kroplami, amyloidalne, 8 – 10 × 5 – 6.5 µm, Qav= 1.5 – 1.6. Brak cystyd. Brak sprzążek.

Niejadalny.

Częsta. Owocniki wyrastają późną jesienią, w grupach, czasami w wiązkach, na ziemi i rozkładającym się drewnie, w lasach i poza lasami w miejscach trawiastych lub ruderalnych, na placach składowania drewna, wzdłuż ścieżek i dróg, preferuje gleby ciężkie, niekwaśne i drewno liściaste.

Podobny lejkownik beskidzki (Pseudoclitocybe beschidica) różni się bardziej intensywnym, białym filcowatym owłosieniem powierzchni trzonu.