Polyporus ciliatus Fr.

Kapelusz cienki, kolisty, 1 – 12 x 0.2 – 0.8 cm, płaski do nieco wypukłego, rzadko wklęsły lub z czubkiem pośrodku. Brzeg kapelusza cienki, podwinięty, czasem falisty lub płatowany, nagi lub szczeciniasto orzęsiony. Powierzchnia kapelusz matowa, naga, całkowicie lub tylko na obrzeżach szczeciniasto owłosiona, mniej lub bardziej drobnołuskowata z wiekiem może być siatkowato spękana. Barwy żółtej, rdzawej, szarobrunatnej, tabaczkowej, płowej do niemal czarnej.
Trzon centralny, rzadko ekscentryczny, cienki, twardy, cylindryczny, czasem wygięty i zgrubiały u podstawy. 2 – 3 (6) x 0.2 – 0.7 – 1 cm. Gładki lub mniej lub bardziej włóknisto-łuskowaty; o powierzchni nagiej lub z krótkim szczeciniastym włosem; orzechowy, żółtoszary lub jasnokasztanowy.
Rurki bardzo krótkie (0.5 – 2 mm długości), słabo zbiegające, o bardzo cienkich ścianach. Pory regularne, najczęściej koliste, bardzo drobne (0.05 – 0.2 mm średnicy - 4 – 6 / mm).

Pospolity. Owocuje na martwym drewnie drzew liściastych. Często tworzy duże kolonie owocników na grubych kłodach. Owocuje przez cały sezon wegetacji ale najsilniej wiosną i latem.

Forma wiosenna f. lepideus o zwykle większych kapeluszach i przeważnie też wyraźnie włóknisto-łuskowatym trzonie bywa przedstawiana w atlasach jako osobny gatunek P. lepideus. Owocuje od końca kwietnia do połowy czerwca. Forma typowa f. ciliatus owocuje w lipcu i sierpniu i ma zwykle szczeciniasto owłosiony kapelusz i trzon.

Owocująca czasem na tych samych kawałkach drwna i o tej samej porze, wiosną, żagiew włosistobrzega (Polyporus arcularius) ma znacznie większe pory, długości 1 – 2 mm, miąższ kruchy, po wysuszeniu twardy i łamliwy; tworzy zwykle mniejsze owocniki.

Podobna żagiew zimowa (Polyporus brumalis) ma większe pory (2 – 3 na mm), owocniki wyrastają zimą i wczesną wiosą, trzon nie jest tak wyraźnie owłosiony.