Leccinellum crocipodium (Letell.) Della Maggiora et Trassin.

Kapelusz w miarę rozwoju bladożółtawy, jakrawo-cytrynowo-żółtawy, pomarańczowo-żółtawy, żółobrązowy, brudno-ciemno-brązowy, w miejscach uciśniętych ciemniejący; 50-200 mm średnicy, półkulisty, z wiekiem poduszkowaty; powierzchnia aksamitna, filcowata, u dojrzałych owocników zwykle popękana na duże poletka oddzielone szerokimi jaśniejszymi rysami.
Pory początkowo jasnożółte, potem cytrynowożółte, z wiekiem oliwkowożółte, oliwkowobrązowe, uciśnięte fioletowieją i brązowieją. Rurki cytrynowożółte, z wiekiem szarożółtawe do brudno-oliwkowo-brązowych.
Trzon początkowo blado-cytrynowo-żółtawy, z wiekiem brudnobiaławy; 50-200 x 10-25 mm, wrzecionowaty (w środkowej części najgrubszy); powierzchnia z drobnymi ciemnymi kosmkami, w górnej części wzdłużnie bruzdowana.
Miąższ białawy, bladocytrynowy, cytrynowo-żółty; na cięciu czerwieniejący, różowiejący i szybko czerniejący, czasem z przejściem przez odcień liliowy lub błękitny.
Reakcje makrochemiczne miąższu: z FeSO₄ zielona, z formaliną żywo różowa, z KOH brązowo pomarańczowa.

Wysyp zarodników brudno-żółto-brązowy. Zarodniki elipsoidalno-wrzecionowate, gładkie, 12-18 x 6-8 µm.

Rzadki. Pojedynczo lub w grupach, pod brzozami, bukami, dębami, grabami na ciepłych stanowiskach.

Jadalny.

Jest to dość charakterystyczny gatunek gdy zwróci się uwagę na młode egzemplarze i ich cytrynowożółtą barwę, także porów (jedyny taki gatunek wśród koźlarzy). Gdy zwróci się uwagę jedynie na kapelusz może na pierwszy rzut oka przypominać koźlarek grabowy (Leccinellum pseudoscabrum).