grzyby.pl

Naucoria

olszóweczka
autorzy i statusy taksonu są widoczne na szerszym ekranie 🛈

cechy makroskopowe

Owocniki niewielkie, o kapeluszu i trzonie w barwach żółtobrązowej, brązowej, czerwonobrązowej. Kapelusz higrofaniczny, gdy wilgotny to często z prążkowano prześwitującym brzegiem, suchy znacznie jaśniejszy, o powierzchni włókienkowatej lub aksamitnej, gdy wilgotna to może być nieco lepka; wypukły do rozpostartego, zwykle bez garbka w centrum. Na brzegu kapelusza i na powierzchni trzonu często dostrzegalne włókienkowate, nietrwałe, resztki osłony.

Blaszki jasnobrązowe, z wiekiem ciemnieją.

Trzon dość wysmukły, na szczycie oprószony, suchy.

Miąższ ku podstawie trzonu zwykle ciemnobrązowy. Kruchy. Smak u niektórych gatunków gorzki. Zapach zwykle rzodkwi, rzadziej ziołowy, owocowy lub pelargonii.

Barwa wysypu zarodników ciemnobrązowa.Owocniki niewielkie, o kapeluszu i trzonie w barwach żółtobrązowej, brązowej, czerwonobrązowej. Kapelusz higrofaniczny, gdy wilgotny to często z prążkowano prześwitującym brzegiem, suchy znacznie jaśniejszy, o powierzchni włókienkowatej lub aksamitnej, gdy wilgotna to może być nieco lepka; wypukły do rozpostartego, zwykle bez garbka w centrum. Na brzegu kapelusza i na powierzchni trzonu często dostrzegalne włókienkowate, nietrwałe, resztki osłony.

space

Trzon dość wysmukły, na szczycie oprószony, suchy.

space

Barwa wysypu zarodników ciemnobrązowa.

cechy mikroskopowe

Zarodniki stosunkowo duże, zwykle > 10 µm, migałowate lub cytrynowate, o powierzchni mniej lub bardziej szorstkiej, rzadko o gładkiej; pory rostkowej brak. Podstawki 4- lub 2-zarodnikowe. Cystydy o rozszerzonej podstawie i długiej szyjce zakończonej tępo, główkowato lub zaostrzonej. Cheilocystydy liczne. Pleurocystydy i kaulocystydy podobne do cheilocystyd. Zarodniki stosunkowo duże, zwykle > 10 µm, migałowate lub cytrynowate, o powierzchni mniej lub bardziej szorstkiej, rzadko o gładkiej; pory rostkowej brak. Podstawki 4- lub 2-zarodnikowe. Cystydy o rozszerzonej podstawie i długiej szyjce zakończonej tępo, główkowato lub zaostrzonej. Cheilocystydy liczne. Pleurocystydy i kaulocystydy podobne do cheilocystyd.

występowanie

Grzyby stanowisk wilgotnych. Wyrastają na ziemi, szczątkach roślin i drewnie. Związane głównie z olchami (skąd synonimiczna nazwa rodzaju - Alnicola), wierzbami lub brzozami.Grzyby stanowisk wilgotnych. Wyrastają na ziemi, szczątkach roślin i drewnie. Związane głównie z olchami (skąd synonimiczna nazwa rodzaju - Alnicola), wierzbami lub brzozami.
Gatunki w tym rodzaju nie są trywialne w oznaczaniu. Problem stwarza też różne ujmowanie gatunków i ich granic przez autorów, czasami zawiła nomenklatura oraz brak aktualnej rewizji tego rodzaju. Dlatego należy zawsze zaznaczyć na podstawie jakiego klucza i jakich opisów przeprowadzono oznaczenie.

Poszczególne gatunki są makroskopowo dość do siebie podobne. Często spotyka się sytuację, gdy kilka gatunków rośnie obok siebie - dlatego konieczna jest szczególna uwaga już przy zbieraniu okazów. Należy rozdzielać je na miejscu - gdy są jeszcze wilgotne. To co różnicuje, i co należy zarejestrować, aby oznaczanie było możliwe, to:
- barwa wilgotnych kapeluszy (olszóweczki są higrofaniczne),
- prążkowane prześwitywanie blaszek - czy widoczne, w jakim stopniu,
- barwa trzonu, w górze i ku podstawie,
- obecność włókienkowatych resztek osłony na brzegu kapelusza i na powierzchniu trzonu u młodszych i starszych egzemplarzy,
- barwa miąższu w górze i w dole trzonu na przekroju podłużnym,
- barwa młodych blaszek,
- zapach, może mieć istotne znaczenie diagnostyczne, gdy nietypowy - olejku cedrowego, owocowy, gruszkowy,
- smak może być typowy, rzodkwi, rzadziej gorzki - co jest istotną cechą diagnostyczną.

Do oznaczenia konieczne jest określienie cech mikroskopowych:
- wielkość, szorstkość (lub gładkość - pod imersją!) zarodników, ich kształt,
- cystydy na ostrzu blaszki, obecność pleurocystyd, kaulocystydy - istotny jest kształt zwłaszcza górnego odcinka cystydy,
- skórka kapelusza w przekroju poprzecznym - typ skórki (kształt i ułożenie komórek).

Przy zbieraniu Naucoria należy też zwrócić uwagę na siedlisko. Nie zawsze są to olszyny. Część gatunków ma niebanalne siedlisko: wypaleniska, torfowiska, strefa alpejska. Część ma za mikoryzowego partnera inne gatunki drzew niż olchy. Gatunki w tym rodzaju nie są trywialne w oznaczaniu. Problem stwarza też różne ujmowanie gatunków i ich granic przez autorów, czasami zawiła nomenklatura oraz brak aktualnej rewizji tego rodzaju. Dlatego należy zawsze zaznaczyć na podstawie jakiego klucza i jakich opisów przeprowadzono oznaczenie.

Poszczególne gatunki są makroskopowo dość do siebie podobne. Często spotyka się sytuację, gdy kilka gatunków rośnie obok siebie - dlatego konieczna jest szczególna uwaga już przy zbieraniu okazów. Należy rozdzielać je na miejscu - gdy są jeszcze wilgotne. To co różnicuje, i co należy zarejestrować, aby oznaczanie było możliwe, to:
- barwa wilgotnych kapeluszy (olszóweczki są higrofaniczne),
- prążkowane prześwitywanie blaszek - czy widoczne, w jakim stopniu,
- barwa trzonu, w górze i ku podstawie,
- obecność włókienkowatych resztek osłony na brzegu kapelusza i na powierzchniu trzonu u młodszych i starszych egzemplarzy,
- barwa miąższu w górze i w dole trzonu na przekroju podłużnym,
- barwa młodych blaszek,
- zapach, może mieć istotne znaczenie diagnostyczne, gdy nietypowy - olejku cedrowego, owocowy, gruszkowy,
- smak może być typowy, rzodkwi, rzadziej gorzki - co jest istotną cechą diagnostyczną.

Do oznaczenia konieczne jest określienie cech mikroskopowych:
- wielkość, szorstkość (lub gładkość - pod imersją!) zarodników, ich kształt,
- cystydy na ostrzu blaszki, obecność pleurocystyd, kaulocystydy - istotny jest kształt zwłaszcza górnego odcinka cystydy,
- skórka kapelusza w przekroju poprzecznym - typ skórki (kształt i ułożenie komórek).

Przy zbieraniu Naucoria należy też zwrócić uwagę na siedlisko. Nie zawsze są to olszyny. Część gatunków ma niebanalne siedlisko: wypaleniska, torfowiska, strefa alpejska. Część ma za mikoryzowego partnera inne gatunki drzew niż olchy.