Cortinarius nanceiensis Maire

Kapelusz w centrum ciemniejszy czerwonobrązowy, czerwonoorzechowy, ku brzegom jaśniejszy zielonkawożółty, czasem z oliwkowym odcieniem; 35 – 70 mm szerokości, początkowo półkulisty, z wiekiem wypukły do płaskiego, bez garbka; powierzchnia gładka, wilgotna śluzowata, sucha jedwabista, w centrum z wiekiem gruzełkowato-łuseczkowata; brzeg prosty, u młodych owocników jasnożółtą zasnówką połączony z trzonem.

Trzon początkowo jasny zielonkawożółty, z wiekiem ciemnieje, z plamami i pasami resztek osłony - początkowo zielonkawożółtymi, potem czerwonobrązowymi; 40 – 70 × 8 – 12 mm, cylindryczny do maczugowatego, z podstawą rozszerzoną do 20 mm szerokości w formie mniej lub bardziej wyraźnie zaznaczoną bulwką (u odmiany var. bulbopodius z bulwiastą nasadą trzonu).

Barwa wysypu zarodników czerwonobrązowa.

Zarodniki elipsoidalne do migdałowatych, wyraźnie i stosunkowo grubo szorstkie, jasno brązowożółte, 10.4 – 13.9 × 6.2 – 7.6 µm, Q= 1.5 – 2.0 [26V], 10 – 12 × 6 – 7 (7.5) [61].

Ostrze blaszki sterylne. Końcowe komórki płonne blaszek cylindryczne do maczugowatych, 15 – 30 × 5 – 10 µm.

Skórka kapelusza z ześluzowaciałych strzępek szerokości 3 – 7 µm [26V], 2 – 5 (7) µm [16], jasnobrązowych, część inkrustowana [26V], z zielonkawożółtą granulacją wewnątrzkomórkową, a u młodych także z zewnątrzkomórkową [61], ze sprzążkami. Najbardziej zewnętrzne strzępki (pochodzące z osłony) z oliwkowobrązową zawartością lub złogami.

Rzadki, miejscami występuje często. Owocniki wyrastają od lata do jesieni, w grupach lub w kręgach, w lasach liściastych i mieszanych na wapieniu, głównie w pobliżu jodeł, także w pobliżu dębów, buków, grabó i leszczyny, w miejscach stale lub okresowo podmokłych.

Podobne: Cortinarius percomis związany ze świerkami, miąższ ma wyraźny, przyjemny, ziołowy zapach, przypominający majeranek; Cortinarius mussivus występuje wyłącznie pod świerkami i sosnami, ma wyraźnie maczugowaty trzon, bardziej oliwkową barwę kapelusza, zapach silny, nieprzyjemny.