Clitocybe geotropa (Bull.: Fr.) Quel.

Kapelusz bladoochrowy, beżowy, bladocielisty; u wilgotnych okazów skórka wyraźnie matowa, po wyschnięciu nieco błyszcząca, miejscami oprószona; (50)100-200(300) mm średnicy, początkowo półkulisto sklepiony, z podwiniętym brzegiem, szybko szeroko rozpostarty, potem mniej lub bardziej zapadnięty, lejkowaty ale prawie zawsze z małym garbkiem pośrodku.
Blaszki początkowo białe, potem białawe z beżowym odcieniem (koloru kości słoniowej); dość gęste; cienkie, szerokości 3-10 mm; różnej długości; zbiegają daleko na trzon.
Trzon barwy kapelusza; 50-150 x 10-45(60) mm, długi i masywny, rozszerzający się ku podstawie, przerośnięty grzybnią z podłożem; pełny, długowłóknisty. Początkowo trzon rośnie szybciej niż kapelusz dlatego u młodych owocników występuje charakterystyczna dysproporcja pomiędzy długim i smukłym trzonem a jeszcze niewielkim wtedy kapeluszem.
Miąższ białawy do kremowego; niezmienny; gruby w centrum kapelusza, ku brzegom cienki; twardy, młody chrząstkowaty, z wiekiem, zwłaszcza w trzonie łykowaty; zapach intensywny, aromatyczny, słodkawy, może przypominać lawendę lub gorzkie migdały; smak łagodny.

Wysyp zarodników biały. Zarodniki, prawie kuliste, gładkie, bezbarwne, nieamyloidalne, 6-7 x 5-6 µm.

Nieczęsta. Od lata do jesieni, w grupach i czarcich kręgach, w jasnych lasach iglastych i liściastych; na łąkach śródleśnych, na obrzeżach lasu, w zaroślach, na trawnikach. Zwłaszcza na wapiennych glebach i w wilgotnych miejscach.

Jadalna. W Polsce brak tradycji zbierania tego grzyba do jedzenia, nie jest on zresztą częsty. Przez niektórych bardzo ceniony, innym nie odpowiada aromat tego grzyba. Jadane są tylko kapelusze gdyż trzon jest zbyt twardy.