Atlas grzybiarza. Kolorowe borowiki

Kapelusz ciemnobrązowy, kasztanowobrązowy, z wiekiem z odcieniami ceglastoczerwonymi lub oliwkowymi. Osiąga średnicę 5-20 cm. Początkowo półkulisty, potem poduszkowaty; powierzchnia matowa, zamszowa w dotyku, u starych egzemplarzy gładka i nieco lepka podczas wilgotnej pogody.

Trzon żółty, a u podstawy czerwonobrązowy; zwykle nieco maczugowaty, ale może też być równogruby, lub rzadziej, ze zwężoną podstawą. Powierzchnia trzonu sucha, z czerwonymi kosmkami lub ziarenkami i bez siateczki; już przy lekkim ucisku przebarwia się ciemnogranatowo, podobnie jak i inne części owocnika.

Opisany dalej, także jadalny, borowik ponury jest bardzo podobny, ale odróżnia się wyraźną czerwono-żółtą siateczką na trzonie i słabo siniejącym miąższem. Kapelusz ma jaśniejszy, często oliwkowej barwy, a miąższ kapelusza bezpośrednio nad rurkami jest zabarwiony czerwono.

Kapelusz żółtobrązowy z odcieniem oliwkowym lub pomarańczowym, z wiekiem ciemniejący i o przygaszonej barwie. Osiąga średnicę od 6 - 20 cm. Ma kształt półkulisty, z wiekiem poduchowaty. Powierzchnia kapelusza jest matowa, zamszowa.

Trzon w górnej części jest żółtawy i ma powierzchnię pokrytą czerwonawą siateczką; w dolnej połowie trzon jest purporowoczerwonawy, winnoczerwonawy. Dolna część trzonu jest często maczugowato rozszerzona, co widać wyraźniej zwłaszcza u młodych egzemplarzy.

Stosunkowo podobny, opisany wyżej, także jadalny borowik ceglastopory nie ma siateczki na trzonie lecz ziarenka, a jego miąższ silnie sinieje. Powierzchnia kapelusza borowika ceglastoporego jest ciemniejsza, przynajmniej początkowo ciemnobrązowa. Miąższ kapelusza bezpośrednio nad rurkami nie ma czerwonego zabarwienia.