Postanowiłem dzisiaj nie przyprawiać Czcigodnego o siwe włosy (albo ich brak – w końcu mógł sobie na Fejsie wkleić fotkę jakiegoś hamerykańskiego amanta), zatem nie będzie poezyi żadnej, ani ryzykownych metafor. Tylko fakty. Lasy na północ od Łodzi, do których z ulubieniem jeżdżę, gołe są, jak święty turecki. Dysponując kilkoma godzinami postanowiłem zakraść się w pobliże (jak podejrzewam) mateczników Baci, na południe od naszego pięknego miasta. Ufny w tutejszych grzybowych donosicieli, że nie wpuszczają w maliny. Rano – zimno pieruńsko, ale że nie zapisałem się do grona sobotnich rannych ptaszków, to przybywszy do lasu około rozważnej godziny 14.00 doczekałem się temperatury, która nie wykręca nóg z... aha, miało być bez poezyi – i nawet słoneczka. Oraz kompletnej rui i porubstwa przedstawicieli grzybowej rodziny. Gołąbki, olszówkowate, panienkowate, muchomory, huby i hubiaki, normalnie szok. Odzwyczaiłem się ostatnio. Tyle, że las przedeptany do imentu i nieprędko trafili się królowie jesieni. W końcu trafiłem we właściwe miejsce – sosnowy starodrzew z grubą kołdrą mchu – tam i tylko tam trafiały się czarne łebki, ledwo-ledwo wychylające kapelusze na boży świat. Rozmiaru marynowanego:-) Zbieraniem tego nazwać nie można, co najwyżej mozolnym dłubaniem, bo rosły raczej pojedynczo, czasami już przemarznięte. Ale – co ważne, trafił się jeden, tylko jeden, zasiedlony, reszta zdrowa i śliczna. Tradycyjnie potaśtasiowałem strony świata (że też to słońce nie chce stać w miejscu!) i udało mi się leciutko pobłądzić, szczęśliwie tutejsze puszcze osiągają rozmiary lilipucie i jakoś znalazłem pojazd. Z przyrody zaliczyłem: rowerzystę górskiego, jednego psa, który miał ochotę mnie ciachnąć, ale rozdarł jadaczkę za wcześnie, zdradziwszy się w ten sposób (a podkradał się umiejętnie), dwa, które mnie obszczekały (jeden okazał się mało groźny i po wzajemnym obwąchaniu dał się pogłaskać) i jednego (labradora oczywiście), który nie chciał się oderwać, taki był spragniony pieszczot. Ludzie. Ja bardzo lubię psy, rozumiem, że zwierzę ma prawo sobie pobiegać, ale na litość boską... Futrzak, który wam wydaje się kompletnie niegroźny, potrafi – bywa – poczuć w sobie lwa, przy czym komuś innemu wcale nie jest do śmiechu, jak się zwierzę na niego szczerzy. Dlatego interweniujcie jakoś bardziej zdecydowanie, biorąc pupila do lasu i spotykając obcego grzybiarza. Po co się wzajemnie denerwować, narażać na pyskówki, a nie daj Boże na odstrzał czworonoga w majestacie prawa? Zobaczymy, co przyniesie następny tydzień, ja pozostaję pełen nadziei, jeszcze nas tegoroczna jesień zaskoczy:-)