Dobra, poddaje się, nie da się ich tam wyciąć, nawet jak mi się wydaje, że to już koniec, to nie, jeszcze nie. Zaczęło się od pięknego wschodu słońca, z chmurami pomiędzy szczytami, żeby kawę się przyjemniej piło, przy takim widoku. W lesie byłem pierwszy, na początek pojedyncze ceglaczki, potem kilkanaście kolczaków obłączastych, jakiś prawdziwek, więc pomału kierowałem się na kurzą fermę, by na miejscu stwierdzić, że to był obwoźny kurnik, po żabie i kurkach ani śladu. Nawrót i kierunek "prawdziwkowe krzaki", ale i tam pojedyncze prawdziwki, chociaż nie, trafiła się czteroosobowa rodzinka (na zdjęciu). Tutaj kończy się sielanka zbierania w samotności, zaczęli mnie osaczać inni grzybiarze i ich samochody, bo jak szlaban otwarty, to pewnie po lesie można jeździć. Zacząłem krążyć, żeby ominąć konkurencję, jednak zagonili mnie w gąszcz, ale dzięki temu trafiłem na rodzinkę kozaków czerwonych. Stwierdziłem, że grzybów nie ma za wiele, za to ludzi coraz więcej, więc "poszerzę" znajomość lasu o kolejne rejony. Udało się znaleźć kilka ładnych miejsc, ale widać, że zdeptane przez i zbyt łatwo dostępne. Wreszcie trafiłem na miejsce, gdzie prawdziwki i ceglaste, spokojnie się zestarzały, znalazłem kilka młodych, kilka "gniazdek" kurek i ani śladu człowieka. Ale wszystko co dobre szybko się kończy, w moim przypadku skończyło się szybko i stromo. Trafiłem na 30-40 metrowej głębokości wąwóz, a drugi "brzeg" około 50 m dalej, po za tym plątanina drzew, które osunęły się wraz z korzeniami do wąwozu. Stanąłem przed dylematem, czy schodzić w dół i najkrótszą drogą dotrzeć do samochodu, czy jak podpowiadał rozsądek, obchodzić wąwóz. W prawo, końca nie widać, w lewo, podobnie, nikogo do konsultacji, mamy demokrację, więc zostało głosowanie. Niestety rozsądek został przegłosowany, jednym głosem i zacząłem schodzenie, a raczej zsuwanie się w dół. W połowie drogi trafiłem na ścieżkę wydeptaną przez zwierzęta (jakie zwierze było aż tak spragnione?!) i nią dotarłem do potoku. Teraz zostało przetransportować mnie koszyk i plecak, podobną ścieżką na górę (przydały się zimowe przygotowania do sezonu), oczywiście na własnych nogach. Na górze czekała na mnie nagroda, ponad 20 ceglaków i kilka prawdziwków, które chyba się nikogo nie spodziewały, bo rosły sobie w jodłowym igliwiu, niczym nie "osłonięte". Pomału wracałem do cywilizacji, coraz więcej ludzi, więc drogą szedłem w stronę samochodu. Po prawej las bardzo "przejrzysty", a przy takiej "konkurencji", szkoda było się tam zapuszczać, aż zobaczyłem przy drodze 2 rydze. Myślę, zajrzę tylko... i godzinę później wyszedłem z kolejnymi 12 prawdziwkami, ponad 20 ceglakami i 11 rydzami. I tak po raz kolejny, znajomi mogli cieszyć się z moich zbiorów, a ja z prawie sześciogodzinnej wycieczki, prawie w ciszy i z kilkoma nowymi miejscówkami do "mojego terytorium". Teraz ponad tydzień przerwy, więc musiałem się "wyszumieć" i rozpisać. Pozdrawiam wszystkich, którzy "dotrwali" do końca tekstu;-))