Piszę, więc jestem. Witam wszystkich serdecznie. Rano PAN rzekł: zabierzcie mi stąd tego rupiecia bo tylko łoże niepotrzebnie zajmuje. Gdy to usłyszałem, ręce wzniosłem do sufitu, bo to miałem nad głową, i w duszy wyszeptałem, dzięki Ci PANIE (doktorze). W południe już byłem w domu, a po południu i prawdziwym obiedzie pierwszy krótki spacer do lasu ze wspomaganiem. Inaczej się nie da. Co za ulga. Ten zapach, kolory, spadające liście. Rozkosz nie do opisania. Grzyby też widziałem. Lejkowce dęte niczym Trąby Jerycha, podgrzybki skruszone. Był też jeden borowik, na którym nieznani sprawcy dokonali brutalnego gwałtu. Spacer był krótki, tylko pół godziny, na więcej nie mogę sobie pozwolić w obawie przed negatywnymi sutkami. Teraz czas na rehabilitację. Nie wiem jak długo potrwa, ale wierzę że jeszcze w tym roku wyruszę z koszykiem do lasu. Pozdrawiam wszystkich Grzybożwirków i Muchomorków. E.